«Οἱ Γερμανοὶ εἶναι φίλοι μας»

Ο γάλλος πολιτικός Pierre Laval (1883-1945), διατελέσας επανειλημμένα πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου επί Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας και δοσίλογος πρωθυπουργός της "Κυβέρνησης του Vichy". Εδώ με τον Carl Oberg, ανώτατο διοικητή της Αστυνομίας στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία.

Ο Pierre Laval, καθαρόαιμος σοσιαλιστής πασιφιστής πολιτικός (εκτελέστηκε το 1945 επί εσχάτη προδοσία), αποτελεί, πιστεύω, το κρυφό πρότυπο μιας σειράς δημοσιογράφων και δημοσιογραφούντων που κινούνται μεταξύ της άκρως φιλελεύθερης νεο-κεντροδεξιάς και της άκρως φιλελεύθερης νεο-αριστεράς, στον "ελευθεριακό" λεγόμενο χώρο.
Διαφορετικά, δεν εξηγείται η μανία που έχει πιάσει τα τελευταία χρόνια τους κκ. Στέφανο Κασιμάτη και Τάκη Καμπύλη της αλαφούζειας "Καθημερινής" (ποιάς άλλης άραγε;...), τον κ. Δημήτρη Ψυχογιό του "Βήματος", μπορεί και κάποιους άλλους (βλ. Athens Voice, Lifo , δηλαδή τον σοβαροφανή τύπο της lifestyle Αριστεράς), να ασχολούνται μονότονα με τις ημερομηνίες των εθνικών επετείων!

Κάθε εθνική επέτειος περικλείει ένα στοιχείο "μυθολογίας", μία σύμβαση αν θέλετε, κάτι που είναι απόλυτα θεμιτό και κατανοητό. Είχα ασχοληθεί σε παλιότερο δημοσίευμά μου με την αφελή προσπάθεια του κ. Δημήτρη Φύσσα (Athens Voice) να μας πείσει για το άτοπο, από ημερολογιακής πλευράς, του εορτασμού της εθνικής επετείου την 25η Μαρτίου. Λες και επρόκειτο για ζήτημα...αστρονομίας και όχι για μια πασίγνωστη και καθολικά αποδεκτή σύμβαση!

Τις τελευταίες μέρες, σε δύο απανωτά δημοσιεύματα στην "Καθημερινή" (εδώ και εδώ) οι Τ. Καμπύλης* και Σ. Κασιμάτης πρόβαλλαν ένσταση στο ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που γιορτάζει την είσοδο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι το τέλος του. Προφανώς υπονοείται μ' αυτό συλλογική πολεμοχαρής διάθεση (!), κάτι που είχε ισχυριστεί ευθέως λίγους μήνες πρωτύτερα ο Δ. Ψυχογιός (Διόδωρος).

Οι λόγοι για τους οποίους γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940 και όχι την 8η Μαϊου 1945 είναι προφανείς σε οποιονδήποτε νοήμονα: Για τη χώρα μας, που μόλις είχε βγει από τον πρώτο (;) αιματηρό κύκλο του Εμφυλίου, η τελευταία ημερομηνία δεν σήμαινε απολύτως τίποτα. Ενώ η αποφράδα ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, ημέρα εισβολής μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης στα εδάφη μας, με στρατεύματα πολλαπλάσια των ελληνικών, σήμανε, παραδόξως και ανέλπιστα, την απαρχή μιας από τις ηρωικότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Αντίθετα, για τη Γαλλία δεν σήμαινε τίποτα η ημέρα εισβολής των Γερμανών, 10 Μαϊου του 1940, για τους γνωστούς λόγους (κατάρρευση της γαλλικής γραμμής άμυνας μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες).

Επειδή όμως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ουσιαστικά στη χώρα μας συνεχίστηκε με τον Εμφύλιο (το αναγνωρίζει έμμεσα και ο Σ. Κασιμάτης, αλλά είναι πανθομολογούμενο άλλωστε), θα πρότεινα, άκρως προκλητικά και μπαίνοντας στο παιχνίδι των "αναθεωρητιστών", να μεταθέσουμε την εθνική μας εορτή:
Να εορτάζουμε πλέον ως δεύτερη εθνική εορτή, όχι την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά τη λήξη του στη χώρα μας, δηλαδή την 31η Αυγούστου, σε ανάμνηση της νίκης του Εθνικού Στρατού στον Γράμμο, το 1949!
Θα γλίτωναν οι "αναθεωρητιστές" και το "άγος" των σχολικών παρελάσεων, αφού με καμία δύναμη δεν πρόκειται να είναι ανοιχτά τα σχολεία τότε. Μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια, δηλαδή!

Κάτι όμως μου λέει ότι οι οπαδοί του αναθεωρητισμού, αυτοί της "νέας αριστεράς" και οι "ελευθεριακοί" σύμμαχοί τους, δεν θα ήταν ούτε και τότε ευχαριστημένοι. Η άκρως πασιφιστική ιδεολογία τους μάλλον αυτήν του Pierre Laval προσεγγίζει. Προσωπικά, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως, αν ο Τάκης Καμπύλης, ο Στέφανος Κασιμάτης, ο Δημήτρης Ψυχογιός και οι λοιποί της παρέας ζούσαν το 1940-41, θα ήταν οι πρώτοι που, ως γνήσιοι πραγματιστές, θα αναγνώριζαν "καλή τη προαιρέσει", την ανάγκη συνεργασίας με τον "Άξονα", όπως ακριβώς και ο σοσιαλιστής και ειρηνιστής Laval.

Γιατί άλλωστε να υπερβάλλουμε με άσκοπους ηρωισμούς; Όπως έλεγε και ο πραγματιστής Αρτέμης Μάτσας,"οι Γερμανοί είναι φίλοι μας".

*Το άρθρο του "ιεραπόστολου του αναθεωρητισμού" Τάκη Καμπύλη στην προχτεσινή "Καθημερινή της Κυριακής" μεγαλοποιούσε, με διάθεση εντυπωσιοθηρίας, κάποιο ασήμαντο και αμφίβολης αξίας αλβανικό ΟΧΙ - JO - στους Ιταλούς. Το κείμενο συνοδευόταν από φαιδρό σκίτσο του Μάνου Συμεωνάκη που θα το ζήλευε προπαγανδιστής σκιτσογράφος εποχής Εμβέρ Χότζα. Θα αναφερθώ εκτενώς στο άρθρο προσεχώς.

Υ.Γ.: Ο Alexis de Tocqueville, ήδη στα μέσα του 19ου αιώνα (στο βιβλίο του "Το Παλαιό Καθεστώς και η Επανάσταση", ελλ. έκδοση: εκδ. Πόλις), κάνει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σχετικά με την διάδοση ριζικά αναθεωρητιστικών ιδεών σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα στην προεπαναστατική Γαλλία του 18ου αιώνα μέσω της μονοπώλησης αυτού που λέμε "πνευματική παραγωγή" από μία ελίτ διανοουμένων προσκείμενων στον Διαφωτισμό. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της συνεχούς επανάληψης των ίδιων "αιτημάτων" από διαφορετικούς ανθρώπους, που συχνά δεν ταυτίζονταν απόλυτα ιδεολογικά μεταξύ τους.

Πώς και το θυμήθηκα αυτό; Σήμερα το πρωί, 28 Οκτωβρίου, ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου, στην εκπομπή του στον ΣΚΑΪ, έφερνε το θέμα τού γιατί να γιορτάζουμε την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως εθνική γιορτή για την Ελλάδα και όχι τη λήξη του. Είχε και έναν πανεπιστημιακό που μιλούσε για την προβληματικότητα από την άποψη της κατεύθυνσης της παιδείας που εκφράζει αυτή η επιλογή, κ.ά. (το πρόλαβα στο τέλος και δεν άκουσα τίποτα παραπάνω).

Επειδή δεν είναι δυνατό σε ένα συγκρότημα ΜΜΕ (Καθημερινή, Σκάι), τόσο πολλοί δημοσιογράφοι, συγκεκριμένης τάσης, να ασχολούνται τυχαία και επίμονα με το συγκεκριμένο θέμα και να παίρνουν θέση "αναθεωρητιστική", πιστεύω πως το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει μεταβληθεί συνειδητά στην ατμομηχανή του μεταμοντέρνου "αναθεωρητισμού" προς μία "ελευθεριακή" κατεύθυνση.

Ίσως αυτό και να είναι προσωπική επιλογή του Γιάννη Αλαφούζου. Θυμάμαι, τον είχα ακούσει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ να μιλάει σε μία ημερίδα και να εκφράζεται πολύ απαξιωτικά για τον χριστιανισμό και τους χριστιανούς, θεωρώντας συλλήβδην τους τελευταίους αναφανδόν απορριπτικούς ως προς την θεωρία της εξέλιξης (προφανώς, για τον κ. Αλαφούζο ο χριστιανισμός ταυτίζεται με τον ευαγγελιστικό αμερικανικό προτεσταντισμό). Ενδεχομένως, λοιπόν, ο συγκεκριμένος προσανατολισμός του συγκροτήματος να μην είναι άσχετος με την κοσμοθεωρία του ιδιοκτήτη του, που δεν είναι απλώς ιδιοκτήτης απ' όσο λέγεται.

Η παραπάνω τάση "αναθεωρητισμού", πιστεύω, δεν περιλαμβάνει μόνο τις εθνικές επετείους, αλλά πολλά άλλα αξιακά ορόσημα της ελληνικής κοινωνίας.
Προσοχή: Δεν πρόκειται εδώ για καθολικά λαϊκά αιτήματα που αφορούν σε αλλαγή παρωχημένων δομών ή για σταδιακή εγκατάλειψη παλαιών αξιών λόγω υιοθέτησης νέων, αλλά για συνειδητή διάβρωση (μέσω της επαναφοράς των ίδιων και των ίδιων θεμάτων, δίκην προπαγάνδας) καθολικά αποδεκτών οροσήμων ή αξιών από συγκεκριμένες πολύ ολιγάριθμες ελίτ που κινούνται στον ιδεολογικό χώρο που περιέγραψα πιο πάνω στην ανάρτησή μου.

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον α-εργώδες, 27-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

28 Ὀκτωβρίου 1941: Ὁ πρῶτος ἑορτασμὸς τοῦ ΟΧΙ, μέσα στὴν κατοχή

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1941: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ «ΟΧΙ»

5000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΦΙΠΠΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΡΑΜΠΙΝΙΕΡΟΥΣ

Έχει περάσει ένας χρόνος από την 28η Οκτωβρίου 1940. Η Πατρίδα έχει πέσει κάτω από την τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Αλλά οι Έλληνες δεν λυγίζουν. Το πρωί εκίνης της μέρας ξεχύνεταιστους δρόμους και κατευθύνεται προς το κέντρο. Τα τρομοκρατικά μέτρα ασφαλείας των δυνάμεων κατοχής δεν τους πτοούν. Είναι αποφασισμένοι να γιορτάσουν την πρώτη επέτειο του ιστορικού πλέον "ΟΧΙ". Σε κάθε γειτονιά γίνονται προσυγκεντρώσεις και με πορεία κατεύθαναν στο κέντρο δημιουργώντας ένα ποτάμι αντίσασης 5.000 τουλάχιστον Ελλήνων. ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΣΚΛΑΒΙΑ! Με συνθήματα και τον Εθνικό ύμνο δηλώνουν την ανυποταγή τους και γεμίζουν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη με δάφνες στεφάνια και λουλούδια! Η Ιταλική καβαλαρία αποτελούμενη από καραμπινιέρους επεμβαίνει για να διαλύσει το πλήθος. Οι Ελληνες φωνάζοντας "ΑΕΡΑ" περιπαίζουν τους Ιταλούς και στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα εξελίσονται οδομαχίες με αποτέλεσμα δεκάδες τραυματισμούς και συλλήψεις.

Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την ίδια ώρα εκφωνείται από τον καθηγητή Κωνσταντίνο Τσάτσο (Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας μετά την μεταπολίτευση) ο πρώτος πανηγυρικός για την 28η Οκτωβρίου.

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον τῆς ἐφημερίδος Στόχος, 28-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Ἰταλοαλβανικὴ ἐπίθεσις κατὰ τῆς Ἑλλάδος

Διαβάζοντας αὐτό, θυμήθηκα κάτι ποὺ εἶχε δημοσιευθῇ στὴν Α1 πρὸ διετίας:

Στίς 28 Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα, από τό έδαφος τής βορείου Ηπείρου, δέχτηκε τήν επίθεση, όχι μόνο τής Ιταλίας, αλλά καί τής συνενωμένης κάτω από τό ίδιο στέμμα, Αλβανίας.

Άς μήν θεωρηθή παραδοξολογία τό ότι τό άρθρο έχει τίτλο «Ιταλοαλβανική επίθεση κατά τής Ελλάδος» καί όχι ιταλική επίθεση, όπως επικράτησε νά θεωρήται. Δέν πρόκειται ούτε γιά ιστορικό παράδοξο ούτε γιά πράξεις καί συμμαχίες απίστευτες χωρίς ιστορική βάση.

Μιλούμε γιά απόκρουση τών φασιστικών στρατευμάτων τού Μουσολίνι στό Καλπάκι, γιά ήττα τών Ιταλών, χωρίς όμως νά μιλούμε καί γιά ήττα τών Αλβανών, αφού μαζύ μέ τόν ιταλικό στρατό μάχονταν καί τακτικός αλβανικός στρατός, όπως διαπιστώνεται από τό διάγγελμα τού Αλβανού πρωθυπουργού.

Παραθέτουμε στά ιταλικά καί μεταφρασμένα στά ελληνικά τό διάγγελμα πού απηύθυνε πρός τόν αλβανικό λαό ο πρωθυπουργός τής Αλβανίας Σιεβκέτ Βερλάτσι τό πρωί τής 28ης Οκτωβρίου 1940 από τόν ραδιοφωνικό σταθμό τών Τιράνων. Δημοσιεύτηκε τήν επομένη στίς αλβανικές εφημερίδες, στά αλβανικά καί ιταλικά, μαζύ μέ τό διάγγελμα τού αντιβασιλέα.

Τό διάγγελμα υπογράφτηκε από όλο τό υπουργικό συμβούλιο. Φωτοτυπήθηκε από τήν αλβανική εφημερίδα «Τοκιότι» από τόν Κώστα Μάρη.

Σκόπιμο θεωρούμε νά υπενθυμίσουμε ορισμένα ιστορικά γεγονότα αυτής τής περιόδου.

Μετά τήν ένωση τής Αλβανίας μέ τήν Ιταλία, οι δύο γλώσσες (αλβανικά καί ιταλικά), ήταν ισότιμες σέ επίπεδο κυβερνητικού έργου καί κρατικού μηχανισμού. Γιά παράδειγμα, τά νέα χαρτονομίσματα εκτυπώνονταν στίς δύο γλώσσες. Αλβανικό στρατιωτικό άγημα συμμετείχε στήν Βασιλική Φρουρά τού βασιλιά Βιττόριο Εμμανουέλε στήν Ρώμη. Επιλέξαμε νά αναδημοσιεύσουμε φωτοτυπημένο τό διάγγελμα στήν ιταλική γλώσσα (τά κείμενα καί στίς δύο γλώσσες είναι ισοδύναμα), επειδή η ανάγνωση τού κειμένου στά ιταλικά είναι προσβάσιμη.

Είναι γνωστό ότι η Αλβανία από τό 1939 τελούσε «έν προσωπική ενώσει» μετά τής Ιταλίας. Διατηρούσε δηλαδή τήν κυριαρχία καί ανεξαρτησία της (ανεξαρτησία επικράτειας, κυβέρνησης κ.λπ.) αλλά είχε ώς Ανώτατο Άρχοντα (Βασιλιά) εκείνον πού είχε καί η Ιταλία. Εξυπακούεται ότι τό 1939 δέν ενώθηκαν τά εδάφη τών δύο κρατών, αλλά μόνο οι δύο κυβερνητικές εξουσίες στό πρόσωπο τού ίδιου βασιλιά. Η ένωση αυτή είναι καθαρή περίπτωση «προσωπικής ενώσεως», σύμφωνα μέ τό Δημόσιο Δίκαιο (Συνταγματικό, Διοικητικό, Διεθνές). Τήν προσωπική αυτή ένωση τήν δέχθηκε καί τό Ανώτατο Ιταλικό δικαστήριο, κρίνοντας ότι η Αλβανία από τό 1939 έως τό 193 ;;; τελούσε «έν προσωπική ενώσει» μετά τής Ιταλίας. Τήν ένωση αυτή τήν επικαλείται καί ο Αλβανός πρωθυπουργός στό διάγγελμα μέ υπερηφάνεια, προβάλλοντας καί τά οφέλη από τήν ένωση.

Νά σημειώσουμε ότι η Αλβανία νωρίτερα είχε αναγνωρίσει ότι θά βρισκόταν σέ πόλεμο μέ όσα κράτη θά βρισκόταν σέ πόλεμο τό βασίλειο τής Ιταλίας (Β.Δ. 194, άρθρο 1 – ΦΕΚ 93/10-6-1940).

Σέ επίρρωση τήν άποψης ότι η Αλβανία θά βρίσκεται σέ πόλεμο μέ εκείνα τά κράτη μέ τά οποία τό βασίλειο τής Ιταλίας θά βρεθή σέ πόλεμο, αναφέρουμε τό από 31 Μαϊου 1941 υπόμνημα πού υπέβαλε η αλβανική κυβέρνηση στό βασιλικό υπουργείο τών Εξωτερικών στήν Ρώμη. Σύμφωνα μέ τό υπόμνημα αυτό οι Αλβανοί, γιά νά πραγματοποιηθεί η εθνική τους ενότητα ζητούσαν καί τήν προσάρτηση τής Τσαμουριάς, τίς περιφέρειες Ιωαννίνων καί Πρεβέζης, καθώς καί τίς περιφέρειες Φλωρίνης, Καστοριάς καί Γρεβενών.

Στόν πρόλογο τού υπομνήματος τονιζόταν ότι «ο θρίαμβος τών όπλων τής φασιστικής Ιταλίας, μέ τήν οποία η Αλβανία είναι αρρήκτως συνδεδεμένη... έπεισε τόν αλβανικόν λαόν ότι έφθασε καί δι’αυτόν η ώρα τής δικαιοσύνης...» (άρθρο Δημ. Μιχαλόπουλου στήν εφημερίδα «Καθημερινή» 27-28/4/1986).

Στίς 28 Οκτωβρίου 1940 τόν ιταλικό στρατό πλαισίωναν καί 15 τάγματα τού τακτικού αλβανικού στρατού, όπως τό ομολογεί καί ο πρωθυπουργός τής Αλβανίας στό διάγγελμά του. Σέ κάθε ιταλική μεραρχία συμμετείχε καί ένα τάγμα αλβανικό, όπως προκύπτει καί από τίς συζητήσεις Ιταλών επιτελών καί Μουσολίνι, πού δημοσιεύτηκαν μετά από τόν πόλεμο. Επιπλέον τού τακτικού αλβανικού στρατού συμμετείχαν καί άλλα αλβανικά τμήματα ατάκτων. (πλιατσικολόγων).

Εξαιτίας τής συμμετοχής καί τών αλβανών στήν επίθεση κατά τής Ελλάδος, η Αλβανία χαρακτηρίστηκε μέ νόμο καί βασιλικό διάταγμα τού 1940 ώς εμπόλεμο κράτος. Τό εμπόλεμο μεταξύ Ελλάδος καί Αλβανίας εξακολουθεί νά ισχύη μέχρι σήμερα, αφού δέν ήρθη μέ αντίστοιχο νομοθετικό κείμενο.

Από τήν συμμετοχή της στόν πόλεμο η Αλβανία: α) μετά από τήν πτώση τής Γιουγκοσλαβίας προσάρτησε τό Κόσσοβο (1941-1943) καί β) οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες ζήτησαν καί τήν προσάρτηση τής Θεσπρωτίας στήν Αλβανία, η οποία αποφασίστηκε, αλλά δέν εφαρμόστηκε.

Τά επιχειρήματα καί οι αιτιάσεις τών Αλβανών ότι η χώρα τους βρισκόταν υπό κατοχή καί αναγκάστηκαν νά συμμετάσχουν στόν πόλεμο είναι καί έωλα καί άνευ αντικειμένου. Αμάχητο τεκμήριο τό πρωθυπουργικό διάγγελμα, στό οποίο αποκαλύπτεται η πραγματικότητα καί η βούληση τών αλβανών νά επιτεθούν κατά τής Ελλάδος, γιά νά ωφεληθούν ώς νικητές. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι εάν υπήρχε κατοχή τής Αλβανίας από τούς ιταλούς, δέν θά υπήρχε αλβανικός στρατός, αλλά θά είχε διαλυθεί, όπως γίνεται στίς κατεχόμενες χώρες.

Νά αναφέρουμε επιπλέον ότι οι κάτοικοι τών Ηπειρωτικών καί άλλων περιοχών τής Ελλάδος, πού λιμοκτονούσαν στά δύσκολα κατοχικά χρόνια, κατέφευγαν στήν Αλβανία γιά νά προμηθευτούν τά πλέον στοιχειώδη γιά τήν διαβίωσή τους, ξεπουλώντας οικογενειακά κειμήλια. Η οικονομία τής Αλβανίας δέν είχε καταρρεύσει, όπως τής Ελλάδος, λόγω τού ότι δέν βρισκόταν υπό κατοχή. Καί οι Γερμανοί σύμμαχοί τους ήσαν.

Καί κάτι ακόμη: Κατά τόν χρόνο τής κατοχής τής Ελλάδος (1942) Αλβανοί γαιοκτήμονες καί μεγαλέμποροι τού Αργυροκάστρου απαίτησαν καί έλαβαν από τό κατεχόμενο ελληνικό κράτος διακόσιες χιλάδες χρυσές λίρες Αγγλίας, ώς αποζημίωση γιά τίς καταστροφές πού προξένησε ο ελληνικός στρατός στίς περιουσίες τους κατά τήν προέλασή του επί τού αλβανικού εδάφους!...

Όσον αφορά τό διάγγελμα τού Πρωθυπουργού τής Αλβανίας πρός τόν αλβανικό λαό, έχουμε νά παρατηρήσουμε τά εξής: Ο διορισμένος από τόν βασιλιά τής Ιταλίας Αλβανός πρόεδρος τής κυβέρνησης Σιεβκέτ Βερλάτσι, δέν μπορεί νά κρύψη τήν πίστη, τήν χαρά καί τόν ενθουσιασμό του γιά τήν θαυμάσια ημέρα (28-10-1940) τής επίθεσης κατά τήν οποίαν διαπιστώνει ότι πραγματοποιούνται τά όνειρα τού αλβανικού λαού γιά «Μεγάλη Αλβανία».

Δέν είναι δυνατόν σέ μιά τέτοια λαμπροφόρα ημέρα γιά τήν «Αλβανική Πατρίδα» νά λησμονήση τήν «Τσαμουριά», γιά τήν οποία βλέπει ότι τό «όνειρο τών προγόνων» πού τούς συνόδευε από τήν νεότητα ώς τήν ωριμότητα, ήδη παίρνει σάρκα καί οστά, πραγματοποιείται πιά καί οι «αλβανικοί πληθυσμοί τής Τσαμουριάς» θά επανέλθουν στήν αγκαλιά τής Πατρίδας!

Γιά τούς Αλβανούς ο ιταλικός στρατός είναι «ένδοξος». Σ’αυτόν τόν «δοξασμένο στρατό" περιλαμβάνονται καί "ανεξάρτητες μονάδες Αλβανών στρατιωτών". Από κοινού θά αγωνιστούν καί θά κατατροπώσουν στά σύνορα τά "ελληνικά σύμβολα" (τήν ελληνική σημαία) καί ακάθεκτα "θά προχωρήσουν στίς αγαπημένες περιοχές τής Τσαμουριάς μέ τήν τόση ιστορία καί παράδοση"

Βέβαια, σέ ποιά αλβανική ιστορία καί παράδοση αναφέρεται στό ενθουσιώδες διάγγελμά του ο Αλβανός πρωθυπουργός είναι τό ζητούμενο! Στόν ηπειρωτικό χώρο τά στίφη τών τουρκαλβανών δέν έχουν νά επιδείξουν τίποτε άλλο εκτός από ληστρικές επιδρομές καί λαφυραγωγίες, διώξεις, λεηλασίες καί καταστροφές.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 γιά τούς αλβανούς είναι "ημέρα απελευθέρωσης". Γιά τήν "λαμπρή" αυτή ημέρα πλούσιος ο λιβανωτός γιά τόν βασιλιά τής Ιταλίας καί τόν Ντούτσε, "τούς αρχιτέκτονες τής μείζονος Αλβανίας".

Ο "ένδοξος" ιταλικός στρατός συνεπικουρούμενος από μονάδες αλβανικού στρατού θά "απελευθερώσουν" τήν "κατεχόμενη Τσαμουριά" καί τούς αδελφούς "Αλβανοτσάμηδες". Τά απακολουθήσαντα γεγονότα δέν τούς δικαίωσαν. Μετά τήν άτακτη υποχώρηση καί τήν κατατρόπωση τών φασιστικών στρατευμάτων τού Ντούτσε καί τήν επελθούσα γερμανική κατοχή τής Ελλάδος, οι αλβανοτσάμηδες προσκόλλησαν μέ άλλους συμμάχους. Ακολούθησαν πειθήνια τόν γερμανικό κατοχικό στρατό καί προέβησαν στήν Θεσπρωτία σέ ανείπωτες βαρβαρότητες καί εγκλήματα. Η φυγή τους αργότερα από τήν Θεσπρωτία στήν Αλβανία, απετέλεσε τήν μόνη διέξοδο γιά νά αποφύγουν τήν επικείμενη τιμωρία γιά τίς ανήκουστες εγκληματικές τους πράξεις.

Καμιά αλβανική πράξη, σέ διπλωματικό καί πολεμικό πεδίο, πρίν καί κατά τήν διάρκεια τού πολέμου, δέν συνηγορεί γιά ιταλική κατοχή τής Αλβανίας. Άλλωστε, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός τής Αλβανίας ξεκαθαρίζει τά πράγματα, μιλώντας γιά "ευτυχή ένωση μέ τήν Ιταλία", η οποία προσέφερε πολλά στήν Αλβανία. Μέ τήν συντελεσθείσα ένωση προσβλέπουν περισσότερα "πολιτικά, πνευματικά καί οικονομικά ευεργετήματα καί διασφάλιση ακατάλυτη".

Απευθύνεται στόν πατριωτισμό τών Αλβανών, τόν οποίον καλεί νά πειθαρχήσει, όπως καί η κυβέρνησή του, γιατί πιστεύει ότι μόνον έτσι η Αλβανία, "συνηνωμένη μέ τήν Ιταλία", πειθήνιο δηλ. όργανο τών Ιταλών καί υπάκουη στά κελεύσματα τού Μουσολίνι), θά μεγαλουργήσει. Γιά νά επιτευχθούν οι στόχοι "η κάθε θυσία είναι ελαχιστη γιά τήν επίτευξη αυτού τού μέλλοντος".

Οι Αλβανοί από τήν ίδρυση τού κράτους τους μέχρι καί σήμερα επιζητούσαν προστάτες. Στόν μεσοπόλεμο καί μέχρι τό 1940 είχαν στραφεί πρός τό βασίλειο τής Ιταλίας, από τό οποίο προσδοκούσαν οικονομικά καί εδαφικά οφέλη. Μετά τήν καταρράκωση τής Ιταλίας καί κατά τήν επικράτηση τού προλεταριάτου, τήν ίδρυση τής "λαϊκής σοσιαλιστικής δημοκρατίας" στήν Αλβανία από τόν Εμβέρ Χότζα, άλλαξαν κατεύθυνση, μετακινήθηκαν πρός τήν Μάνα Ρωσία".

Όταν απογοητεύτηκαν καί από τούς Ρώσους, στράφηκαν στούς αδελφούς Κινέζους καί σήμερα, μετά τήν κατάρρευση τού προηγούμενου καθεστώτος, ο μοναδικός τους σύμμαχος είναι, οι άλλοτε ορκισμένοι εχθροί τους, οι ιμπεριαλιστές αμερικανοί.

Επανερχόμενοι στά γεγονόταν πού σφράγισαν τήν περίοδο τού 1940 μέ τήν νίκη τών ελληνικών στρατευμάτων κατά τών υπερφίαλων ιταλών, νίκη πού αναπτέρωσε τίς ελπίδες τών καταπτοημένων λαών, νά τονίσουμε ότι στήν μαρτυρική γή τής βορείου Ηπείρου δέν ηττήθησαν μόνο οι Ιταλοί, αλλά καί οι Αλβανοί, οι οποίοι πολεμούσαν στό πλευρό τών ιταλών, ανεξάρτητα από τούς ανυπόστατους καί αστήρικτους ισχυρισμούς τους.

Οι Αλβανοί, όχι μόνο συνηγόρησαν, αλλά καί ομόψυχα συνέπραξαν στήν επίθεση κατά τής Ελλάδος, γιά τήν πραγματοποίηση τών μεγαλοϊδεατικών οραμάτων τού Μουσολίνι, αλλά καί γιά τήν πραγμάτωση τής "Μεγάλης Αλβανίας" μέ τήν προσάρτηση σέ περίπτωση νίκης Ηπειρωτικών περιοχών μέχρι καί τόν Αμβρακικό Κόλπο.

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον Τὰ φαινόμενα ἀπαιτοῦν, 31-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

«Ἂν βρίσκονταν κάποιοι Ἀλβανοὶ ποὺ θὰ ξεκαθάριζαν τὸν βασιλέα τῆς Ἑλλάδας»

Σε μια δεξίωση λίγο μετά την Πρωτοχρονιά του 1940, στη Ρώμη, στην οποία παρευρίσκονταν όλοι σχεδόν οι ξένοι διπλωμάτες, ο Τσιάνο απαντώντας στον εκπρόσωπο του Βατικανού, ο οποίος τον ρώτησε για τα σχέδιά του στην Αλβανία, ακούστηκε να λέει, με φωνή που να τον προσέξουν οι ξένοι, ότι η Ελλάδα «είναι τόσο φτωχή, που μόνο ένας τρελός θα την εποφθαλμιούσε». Μία εβδομάδα αργότερα ο ίδιος ο Τσιάνο γράφει στο «Ημερολόγιό» του: «Ολο το πρόγραμμα οδοποιίας στην Αλβανία έχει κατεύθυνση τα ελληνικά σύνορα». Αλλωστε, όταν η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία, τον Απρίλιο του 1939, πάλι για να κοιμίσει την Αθήνα, τηλεγραφεί στον ιταλό πρεσβευτή στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι «να επισκεφθεί το ταχύτερον τον πρωθυπουργό, στρατηγό Μεταξά, και να τον διαβεβαιώσει ότι οι φήμες για ιταλικές προετοιμασίες με στόχο την Ελλάδα είναι απολύτως ψευδείς και τις κυκλοφορούν agents provicateurs» (η λέξη provοcateurs είναι γραμμένη ανορθόγραφα, στο πρωτότυπο). Ο Μεταξάς σημειώνει κάπου στο δικό του «Ημερολόγιο» αυτή την «ψευδή διαβεβαίωση». Ο Γκράτσι στο βιβλίο του «Ιl Ρrincipio della fine» (1945) αποκαλύπτει ότι στις 30 Απριλίου 1940 είχε συνάντηση με τον υπουργό του, κατόπιν σχετικής πρόσκλησης, και αφού συζήτησαν για την «αγγλική διείσδυση» στην Ελλάδα και στην «ηττοπάθεια των φιλοπόλεμων» ελλήνων αξιωματικών, ο Τσιάνο, προσποιούμενος ότι δήθεν αναρωτιέται, ζήτησε τη γνώμη του πρέσβη του πώς θα ήταν δυνατόν «να βρεθούν κάποιοι Αλβανοί που θα ξεκαθάριζαν τον βασιλέα της Ελλάδας». Ο Γκράτσι εξανίσταται. Πώς ήταν δυνατόν ο υπουργός του να νομίζει ότι «ένας άνθρωπος [σαν τον Γκράτσι] θα μπορούσε να κάνει τέτοια δουλειά». Τα γερμανικά αρχεία, προφανώς πληροφορίες του Κανάρις, αναφέρουν ότι το ίδιο ερώτημα έθεσε ο Τσιάνο και στον υπαρχηγό της Μυστικής Υπηρεσίας του Φασιστικού Κόμματος Ετορε Γκαλβάνι.

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα Tὸ Βῆμα, 28-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Τότε ποὺ οἱ Ἕλληνες εἶχαν ἀρχ...!

28η Οκτωβρίου σήμερα!

Για κάποιους δεν σημαίνει τίποτα, απλά μιά μέρα αργίας που δίνει την δυνατότητα γιά μιά βόλτα στο Ζάππειο, γιά ένα καφέ στην Αίγλη και το μεσημέρι γιά ένα κοψίδι στα Βλάχικα στην Βάρη!
Γιά κάποιους άλλους άλλους - ανάμεσα σε αυτούς και στον 46χρονο γράφοντα - είναι μιά μέρα συγκίνησης και προβληματισμού, μιά μέρα περηφάνειας, αλλά και μιά μέρα πίκρας!
Κάποιος θα μπορούσε να πει "Καλά βρε αδελφέ, καταλαβαίνω το μέρα περηφάνειας, αλλά το μέρα πίκρας γιατί;"
Αυτό θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω στις παρακάτω γραμμές του κειμένου μου, και ελπίζω να τις καταλάβετε (και εν τοιαύτη περιπτώσει, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!)
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τι γιορτάζουμε σήμερα;
Σημερα γιορτάζουμε την επέτειο του Ηρωικού "ΟΧΙ"

Ενός ΟΧΙ που είπε ένας δικτάκτορας σε μιά Υπερδύναμη εκείνης της εποχής, όταν αυτή ζήτησε την ταπείνωση της Ελλάδας και την μετατροπή των Ελλήνων από Ελεύθερους Ανθρώπους σε Σκλάβους!
"Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός!" θα μου αντιτείνει ο σύγχρονος μηδενιστής Αριστερός, ψευτοπροοδευτικός κουλτουριάρης, διαβάζοντας την Αυγή σε ένα "in" Cafe' του Κολωνακίου!
Εδώ το θέμα παίρνει πολύ συζήτηση και βέβαια γιά να είμαι πιό περιεκτικός και σύντομος σε αυτά που λέω, θα δώσω την δική μου άποψη σε αυτήν την ευκόλως και ελαφρά τη καρδία εκφραζόμενη πεποίθηση της Νεοταξικής Ελληνικής Αριστεράς!

Είτε το θέλουν κάποιοι λοιπόν είτε όχι, το "ΟΧΙ" το είπε όχι ο Λαός εκείνο το βράδυ της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940, αλλά ένας δικτάτορας: ο Ιωάννης Μεταξάς!

Ο Ελληνικός Λαός το στήριξε, το μετουσίωσε σε πολεμική πράξη, το πήρε και το έκανε σημαία του και το μεταμόρφωσε σε μιά ηρωική πραγματικότητα στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας... Αλλά το "ΟΧΙ" το είπε ο Ι.Μεταξάς!
Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι!
Διότι αναλογισθείτε τι θα γινόταν αν εκείνο το βράδυ που τον επισκέφθηκε εκτάκτως και επειγόντως ο Ιταλός πρέσβης στην οικία του, γιά να του επιδώσει το ιταμό Τελεσίγραφο του Μουσολίνι, εκείνος δεν έκανε την υπέρβαση του να ξεπεράσει τις ιδεολογικές συγγένειες από την Ιταλία και το καθεστώς της, και δεν συναισθανόταν την Ιστορική Ευθύνη που έφερε στους γέρικους ώμους του εκείνη την στιγμή σαν γνήσιος Έλληνας και απαντούσε "ΝΑΙ" τι θα γινόταν;
Το πρωί ο Ελληνικός Λαός θα ξυπνούσε υπό Ιταλική Κατοχή, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του Εθνικού γεωγραφικού κορμού!
Κάποιος θα μου απαντήσει "αν συνέβαινε αυτό, ο λαός θα αντιδρούσε, θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του κλπ κλπ κλπ"
Τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν τουλάχιστον τον πρώτο καιρό! Ο λαός, θα ένιωθε προδομένος, ναι πικραμένος ναι, ταπεινωμένος σίγουρα, αλλά θα έκανε πολύ καιρό να συνέλθει...
Όπως έκανε πολύ καιρό να συνέλθει όταν η Ελλάδα καταλήφθηκε από τους Γερμανούς το 1941, μέχρι την στιγμή που τα πρώτα τμήματα Ανταρτών εμφανίσθηκαν στα Ελληνικά βουνά, ξεκινώντας το Έπος της Εθνικής Αντίστασης!
Ακόμα και επιφανείς Αριστεροί της εποχής παραδέχθηκαν τότε ότι ο Ιωάννης Μεταξάς λειτούργησε τότε ως Εθνικός Κυβερνήτης, υπακούωντας στο Ελληνικό DNA και στο αρχαίο αίμα των Ελλήνων που έτρεχε στις φλέβες του!
Εκείνη την μέρα έπαψε να είναι ο "μισητός" (κατά πολλούς - δίκαια ή άδικα) δικτάτορας, που ιδεολογικά ήταν προσκείμενος στις αρχές του Εθνικο-Σοσιαλισμού, που είχε καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα και έγινε ο "μπροστάρης" και εμπνευστής του Εθνικού Αγώνα κατά των ιταμών Εισβολέων!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΙ...
Και με τα "Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός" που έτσι άκριτα, με καθαρά ιδεολογικά - αλλά μη ιστορικά τεκμηριωμένα - ελατήρια αναφωνείτε δεν αλοιώνετε την Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και την προσφορά του καθενός!

Ομως όπως είπα στην αρχή του άρθρου μου, αυτήν την μέρα νιώθω πίκρα...
Πίκρα γιατί προσγειώνομαι στην σύγχρονη τραγική πραγματικότητα...
Την πραγματικότητα της Κύπρου, των Ιμίων, των Γκρίζων Ζωνών, της Συμφωνίας της Μαδρίτης!
Την πραγματικότητα του Πάγκαλου, του Σημίτη, του Γιωργάκη με τα ζειμπέκικα του, της Ντόρας και του Τσίπρα!

'Ε τι θέλατε να κάνουμε πόλεμο γιά μιά σημαία και δέκα κατσίκιες" είχε πει ο Πάγκαλος την επομένη των Ιμίων χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να συναισθάνεται το βάρος του ηρωικού ονόματος του παππού του που έφερε στους ώμους του!
"Ευχαριστούμε την Κυβέρνηση των ΗΠΑ" είπε ο προοδευτικός σοσιαλιστής κ.Σημίτης όταν ακόμα ήταν νωπό το αίμα των τριών παλληκαριών που έπεσαν από τα τουρκικά πυρά, με το ελικόπτερο του "Ναυαρίνο"!
"Πιστεύω ότι ο Κυπριακός Λαός θα σκεφθεί ώριμα το συμφέρον του με βάση τα σημερινά τετελεσμένα που κυριαρχούν πλέον στην μεγαλόνησο και θα υπερψηφίσει το Σχέδιο του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. κ.Κόφι Ανάν" είπαν και ο Γιωργάκης αλλά και η Ντόρα σε άλλη μιά νέα πρόκληση της Νέας (πλέον) Παγκόσμιας Τάξης πραγμάτων....

Μα τι καταντήσαμε πιά;
Ασπόνδυλα ανθρωπάκια με μόνη προσδοκία τα ψίχουλα αυξήσεων της κάθε Κυβέρνησης, ενός καλού καφέ στους πεζόδρομους των Εξαρχείων ή σε κάποιο cafe στο Κολωνάκι, μιάς καλοψημένης μερίδας παϊδάκια στα Βλάχικα και ενός ξενέρωτου φιλμ στο DVD το βράδυ πριν κοιμηθούμε αποκαμωμένοι από την κούραση της άδειας ζωής μας στον καναπέ του διαμερίσματός μας που ακόμα χρωστάμε στην Τράπεζα;

Που πήγε αυτό το "Πνεύμα του Μετώπου" τότε που ΟΛΟΙ οι Έλληνες, άφησαν γυναίκα, μάνα, παιδιά, οικογένεια, περιουσία (ελάχιστη ή μεγάλη) και "με το χαμόγελο στα χείλη" απέδειξαν ότι "οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες";

Που πήγε αυτός "εθνικός μας τσαμπουκάς" που δεν σηκώναμε "μίγα στο σπαθί μας" όταν κάποιος μας έθιγε τα "όσια και τα ιερά" μας;
Αναλώνεται καθημερινά στις πολιτικές συζητήσεις, στις θρασύδειλες επιθέσεις των ψευτο-επαναστατών κατά των πληρωμένων με 700 Ευρώ μηνιαίως αστυνομικών, στις μπουνιές κάθε Κυριακή στα γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϋ....

Και Εθνικά πλέον ευνουχισμένοι αναμένουμε βοήθεια από την "Εσπερία" στα δίκαια μας απέναντι στους γυφτο-Σκοπιανούς, στους αδηφάγους Τούρκους, όπως αλίμονο κάποτε περίμενε και ο τελευταίος Έλληνας Αυτοκράτορας εκείνες τις τραγικές μέρες του Μαίου του 1453... Και όλοι ξέρουμε την κατάληξη!

Για αυτό πικραίνομαι... Γιατί ενώ έζησα ως έφεδρος δύο περιόδους παρολίγο πολεμικής σύγκρουσης (μία τον Νοέμβριο του 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντεκτάς στην κατεχόμεη Κύπρο υπηρετώντας στο Πύθειο Έβρου και μία ως επιστρατευμένος στην κρίση του Σισμίκ, γνωστή ως κρίση του Μάρτη), είδα ότι οι πολιτικοί ταγοί μας από τα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, δεν είναι πιά εθνικά-Έλληνες αλλά Ελληνο-Ευρωπαίοι, με ότι πιό αρνητικό έχει αυτή η ιδιότητα γιά τον σύγχρονο Έλληνα!

Πως θα αντιδρούσε ο Μεταξάς, ο Δαβάκης, ο Κατσιμήτρος, ο Ιατρίδης του "Παπανικολή" αν ζούσαν την νύχτα με την κρίση στα Ίμια;
Πως θα αντιδρούσε ο "Ανώνυμος Έλληνας Πολεμιστής" της Αλβανίας, του Ρούπελ και της Κρήτης, όταν καταλάβαινε ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν Ελληνική Γη έστω γιά λίγη ώρα έστω σε χώρο έκτασης μιάς βραχονησίδας;

Αλλά τι ρωτάω....;

ΤΟΤΕ ΤΟ 1940, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΑΡΧ...!!!

Αυτό τα λέει όλα... Τίποτα άλλο... Χρόνια Πολλά Συνέλληνες!

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον ΚΩΣΤΑΣ "Μαυροσκούφης", 28-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Τιμὴ καὶ δόξα στοὺς ἀθάνατους ἥρωες τοῦ ΟΧΙ

Αυτή η σημαία σκορπά τον τρόμο στους εχθρούς. Συμβολίζει την Ελευθερία και το Θάνατο και είναι η μοναδική σημαία στον κόσμο όλο που έχει αυτό το συμβολισμό γι αυτό και είναι τόσο τρομακτική σ΄αυτούς. Στις 9 γαλαζόασπρες γραμμές τις, είναι γραμμένες οι 9 συλλαβές της πίστης των Ελλήνων και του Ελληνικού Έθνους, "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ"! (Όσο και αν εκπλαγείτε, αυτά τα έχει γράψει η μεγάλη ιταλική εφημερίδα Il Messaggero με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου προσθέτοντας μάλιστα ότι για πολλούς Ιταλούς η θέα της Ελληνικής σημαίας αποτελεί αξεπέραστο "ταμπού" ακόμα και μέχρι σήμερα...!!!)

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ "ΟΧΙ"!

Καλοτυχίζω και ζηλεύω αυτούς τους ήρωες που έδωσαν πραγματική αξία και νόημα ύπαρξης στη ζωή τους, πέθαναν νέοι για την πατρίδα τους και δεν τους καταδίκασε το πεπρωμένο και η τύχη να γεράσει το σώμα και η ψυχή τους άσκοπα και ανέξοδα.

Όπως ο ήλιος ανατέλλει και δύει καθημερινά, έτσι και η μνήμη των ηρώων παραμένει αιώνια για να μας υπενθυμίζει ότι το παν στη ζωή είναι να ζεις με αξίες, ιδανικά, αυτοθυσία, τιμή και αγάπη για την πατρίδα, για να μη ξεφτίζουν και χάνονται με τον καιρό τα χνάρια που θα αφήσεις πίσω σου, φεύγοντας...

-=IMAGINOS=-


Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον ΥΓΡΟ ΠΥΡ, 27-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Ἂς εἴμεθα τίμιοι ἀπέναντι τῆς Ἱστορίας. Τὸ μέγα ΟΧΙ εἶναι πράξις τοῦ Ἰ. Μεταξᾶ.

Γράφει ο Ιάσων...

Γνωριζοντας τον Ιωαννη Μεταξα από δηλωσεις των πολεμιων του.

1. Παναγιωτης Κανελοπουλος

“ Πρεπει να ειμεθα χωρις αλλο ευγνωμονες εις τον Ι. Μεταξα, διοτι ειπε ολομοναχος , εις το σκοταδι της Νυχτας το μεγα ΟΧΙ. Λεγουν, οσοι αντικρυζουν με εμπαθεια και αυτα τα γεγονοτα της στοριας, οτι το οχι δεν το ειπε ο Μεταξας αλλα ο ελληνικος λαος. Ναι το ειπε ο Ελληνικος Λαος ,αλλα αφου το ειχεν πη ο Μεταξας. Εαν ο Μεταξας ελεγε ΝΑΙ , πως θα ελεγε το ΟΧΙ ο Ελληνικος λαος, αφου θα ξυπνουσε αργοτερα? Θα το ελεγε βεβαια μεσα του, θα το εξεδηλωνε εμπρακτα οταν θα ωργανωνε μυστικα τη αντιστασι αλλα η Αλβανικη εποποιια δεν θα εγραφετο ποτε.
Ας ειμεθα τιμιοι απεναντι της Ιστοριας .
Το μεγα ΟΧΙ ειναι πραξις του Ι.Μεταξα.»Απο το βιβλιο «Τα χρονια του Μεγαλου Πολεμου»του Π.Κανελλοπουλου

2. Μίκης Θεοδωράκης

Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά
«.....Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός διότι συνέδεσε το όνομά του με το “Οχι”, συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη και πέθανε σε μια κορύφωση νίκης. Στην Τρίπολη, πρέπει να σου πω ότι έγιναν μνημόσυνα σε διάφορες εκκλησίες. Κι εμείς πήγαμε σε μια εκκλησία, όχι στη μητρόπολη, σε μια άλλη, πιο μικρή. Την ώρα λοιπόν του μνημοσύνου, ο κόσμος έκλαιγε τόσο γοερά, ώστε από τη μία εκκλησία στην άλλη άκουγες τα κλάματα. Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά. Τόσο τυχερός ήταν δηλαδή, έτυχε η κατάλληλη στιγμή να πει το “Οχι” και μετά να πεθάνει... Και πίσω από το “Οχι” αυτό, δείχνει ότι ήταν ίσως ο μοναδικός πολιτικός στην Ευρώπη που δεν πίστευε στη νίκη του Χίτλερ. Πίστευε δηλαδή ότι θα νικήσουν οι Εγγλέζοι, κάτι που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε παράλογο. Και, βεβαίως, ταίριαζε πολύ και με τη νοοτροπία του θρόνου, που ήταν αγγλόφιλος...».

3. Γρηγόρης Φαράκος*

Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα Ημουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος
«...Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου το περίμενα γιατί θα είχα το πρώτο μου μάθημα στο πρώτο έτος του Πολυτεχνείου... Εκείνο που αισθάνομαι μέχρι τώρα –και πιστεύω το αισθάνεται και ο περισσότερος κόσμος από τότε– ήταν ότι η ζωή, γενικά η ζωή και της χώρας και του κάθε ατόμου, χωρίστηκε στα δύο. Στο πριν και το μετά. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου καθόρισε και την εξέλιξη όλης της χώρας στα κατοπινά.
...Η στάση της Σοβιετικής Ενωσης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν διφορούμενη. Επιπλέον, το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπερντοφ δημιούργησε προβλήματα σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης που είχαν ταχθεί κατά του Αξονα...
......Ο,τι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα. Και βεβαίως, επειδή και το ΚΚΕ αυτή είχε ως μοναδική κατεύθυνση, με αυτή την έννοια ταυτίζονται... Βεβαίως, αρνιέμαι τους διθυράμβους που συνήθως ακούγονται υπέρ του Μεταξά που είπε το “Οχι”, αλλά και από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ημουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος...».
* Ο κ. Γρηγόρης Φαράκος υπηρξε γ.γ. του ΚΚΕ.

********************************************************************************

Ο Μεταξας αντιμετωπος με την Ιστορια

«..Πολλοί δεν μπορούν να του συγχωρήσουν ότι υπήρξε πιο αποτελεσματικός ως αγωνιστής για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη για τον λαό, για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις του μόχθου των αγροτών και των εργατών. Ισως το πιό προσβλητικό για εμας τους Ελληνες » γράφει ο αείμνηστος Παναγιώτης Γ. Βατικιώτης(1928-1998), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου – διεθνώς ανεγνωρισμένος ως ένας από τους μεγάλους ειδήμονες στην πολιτική Ιστορία της εγγύς και μέσης ανατολής- στο βιβλίο του ''Μια πολιτικη βιογραφια του Ιωαννη Μεταξα'' « ηταν , ότι ο Μεταξάς κατόρθωσε να κυβερνήσει την χώρα για τεσσεράμισι χρόνια με ένα ουσιαστικά προσωπικό καθεστώς φωτισμένης δεσποτείας χωρίς καμία υποστήριξι από κάποιο πολιτικό κόμμα..Ενα καθεστώς που στηριζόταν απόλυτα σε μιά αμοιβαία συμφωνία με τον βασιλιά..σε ενα σώμα αξιωματικών που τον σεβόταν ως τον κάποτε λαμπρό επιτελικό απόστρατο στρατηγό ..και στη δική του εντυπωσιακή ηθική αυθεντία…»
Βεβαίως είναι πανθομολογούμενο τοις πάσι...
Μολονότι το όνομα του Εθνικού κυβερνήτου, Ιωάννου Μεταξά, δέν αναφέρεται ούτε από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία μας, αλλα ούτε και απο τα Μεσα Ενημερωσεως Αριστερων Αποψεων- που κάθε επετειο της 28ης Οκτωβρίου, το αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι - στη συνείδησι του Ελληνικού Λαού αλλά και στις επίκαιρες σηζητήσεις, ο Μεταξάς, κατα γενική παραδοχή, πέρασε το κατώφλι της Ιστορίας περισσότερο για την απάντησι που έδωσε στον ιταλό πρέσβυ, Εμμανουέλε Γκράτσι.
Οταν δέκα λεπτά πρίν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, εκείνος κτύπησε το κουδούνι της φτωχικής οικίας του πρωθυπουργού , με την εντολή να παραδώση το τελεσίγραφον στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940.
''Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει'' αφηγείται ο Γκράτσι. «Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε: "Alors c'est la guerre." (Λοιπόν έχουμε πόλεμο).»
Είναι τόσο περιττό να πούμε ότι εκείνη την ώρα και οι πιό ξενύχτηδες Αθηναίοι, θα ήσαν ήδη στον πρώτο τους ύπνο. Την συνάντησι, τον χρονο και τον λόγο προώρισε, για καλή μας τύχη, η Ιστορία, εκείνη την στιγμή, στον Ιωάννη Μεταξά. Ουδείς δύναται να το αρνηθεί. Μόνο να το αποσιωπά με την γενναιότητα των δειλών...

Η Ιστορια μετα το ΟΧΙ

Ετσι πολλοι αν οχι οι περισσοτεροι Ελληνες αγνοουν, οτι το Οχι του Μεταξα δεν γεμισε απλως την συγχρονη Ελλαδα με δοξα αναλογη του ιστορικου παρελθοντος και του αθανατου μεγαλειου της. Αλλα ουσιαστικως το μεγα ΟΧΙ του Μεταξα, συνετελεσε καθοριστικως στην ηττα του αξονος.
Βεβαιως αν ο υποπτος θανατος του, την 29ην Ιανουαριου 1941 δεν τον απεμακρυνε απο το προσκηνιο της Ιστοριας, πολλα μπορουσαν να εχουν συμβη, εως και την πληρη ανατροπη...Διοτι μολονοτι αποσιωπουμενο απο τους «ιστορικους και εκπαιδευτικους» των Μεσων Ενημερωσεως Αριστερων Αποψεων, ειναι ιστορικως διαπιστωμενο, οτι ο Χιτλερ, μετα την παταγωδη αποτυχια του Μουσσολινι να καταλαβη την Ελλαδα αλλα και τις δυσμενεστατες επιπτωσεις συνεπεια της δημιουργηθεισης καταστασεως στην προετοιμασια της Γερμανικης εκστρατειας κατα της Ρωσσιας, επεχειρησε να δελεασει την Ελλαδα με λιαν επωφελεις την πατριδα μας προτασεις Ειρηνης προς την Ιταλια, εξασφαλιζοντας την δυνατοτητα να διατηρησει η Ελλαδα τα εδαφη στην Β.Ηπειρο , τα οποια ο Ελληνικος Στρατος ειχε καταλαβει καταδιωκοντας τους Ιταλους.

Γερμανικες Προτασεις Ειρηνης

Σημαντικες λεπτομερειες για τις Γερμανικες προτασεις Ειρηνης προς τερματισμο του Ελληνο-ιταλικου πολεμου παρεχονται στο βιβλιο του Α.Π.ΖΟΛΩΤΑ, «Γερμανικαι προτασεις Ειρηνης" Η προσπαθεια της Γερμανιας προς τερματισμο του ΕλληνοΙταλικου Πολεμου»εκδοσεις Ερωδιος 2005. Οι προτασεις αυτες κατεστησαν γνωστες στη συναντησι της 17ην Δεκεμβριου 1940, του Ελληνος Πρεσβεως Π. Αργυροπουλου, στην Ισπανια με τον Ουγγρο στρατηγο Αντορκα ( Πρεσβεως της Ουγγαριας στην Ισπανια και προσωπικου φιλου του Φον Καναρη, απεσταλμενου του Χιτλερ στον Αντορκα δια την διαμεσολαβησι μεταξυ Γερμανιας και Ελλαδος) και διεβιβασθησαν αμεσως προς τον Μεταξα.
Περιελαμβαναν δε τα ακολουθα:
«Η Ελλας ηδυνατο να διατηρηση τας θεσεις τας οποιας κατελαβε ο στρατος της εν Αλβανια και να συναφθη Ειρηνη προς την ιταλια. Προς αποφυγη επιεσοδειων μεταξυ Ελληνων και Ιταλων θα εδημιουργειτο νεκρα Ζωνη, εντος της οπιας θα παρεμβαλλοντο μεταξυ των δυο αντιπαλων στρατων γερμανικαι δυναμεις ως παρατητρηται. Η Γερμανικη Κυβερνησις ,εαν εδεχετο η ελληνικη, θα ανελαμβανε τη υποχρεωσι να μεριμνηση οπως αποχωρησουν αι επι του εδαφυς της ευρισκομενοι κατα την στιγμην της ανακωχης Βρεταννικαι δυναμεις..»
Η εισηγησις του πρεσβεως μας μεταξυ αλλων ελεγε και τα εξης:
«..επρεπε να δεχθωμεν τας προτασεις, για να αποφυγωμε πασαν μελλοντικην επεμβασιν της Γερμανιας εις τον Ελληνο-ιταλικον πολεμο, η οποια θα ητο καταστρεπτικη δι ημας..»
Οι ΑΓΓΛΟΙ εν τω μεταξυ, πολυ πιθανον ενημεροι των τεκταινομενων, προσπαθουν ποικιλοτροπως να πεισουν εγκαιρως τον Μεταξα (συναντησεις του Στρατηγου Ουέϊβελ στην Αθηνα την 17η Ιανουαριου 1941) να δεχθη συμβολικες δυναμεις στην Θεσσαλονικη, βεβαιοι οντες οτι κατ αυτον τον τροπο θα πρκαλουσαν και θα εξαναναγκαζον τον Χιτλερ να επιτεθη αμεσα κατα της Ελλαδος, δηλαδη να εμπλακη και στα Βαλκανια, επ ωφελεια των ιδιων.
Και καλως δια τα συμφεροντα της πατριδος των, οχι ομως και δια τα ιδικα μας. Δεν ειναι παραδοξο που το τελευταιο κειμενο-διακοινωσις του Εθνικου Κυβερνητη Ιωαννη Μεταξα προς την,Αγγλικη Κυβερνησι συνταχθεν την 17η Ιανουαριου 1941, προσπαθουσε να αποφυγη την προκλησι του Ελληνο-Γερμανικου πολεμου που θα πυροδοτουσε η παρουσια-προφασις στην Ελλαδα έστω και μικρου αγηματος Αγγλων ή της RAF στην Βορειο Ελλαδα.«Ειμεθα αποφασισμενοι να αντιμετωπισωμεν καθ οιονδηποτε τροπο και με οιασδηποτε θυσιας ενδεχμενη Γερμανικη επιθεσι. ,ΑΛΛΑ ΟΥΔΟΛΩΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕΝ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩΜΕ....» εγραφε ο Μεταξας στο τελευταιο γραπτο μηνυμα του, διακοινωσι προς την Αγγλικη Κυβερνησι...
Συμπτωματικως, την ιδια ημερα αισθανεται ελαφρα αδιαθεσια , εγχειριζεται δια «παραμυγδαλικο αποστημα» μετα απο δυο ημερες, την 19ην Ιανουαριου 1941, και τελικως αποθνησκη την 29ην Ιανουαριου 1941...

Η θανατηφορος «ασθενεια «του Ιωνανη Μεταξα

Στο βιβλιο του David Irving «Ο Πολεμος του Χιτλερ» εκδοσεις Γκοβοστη, Δεύτερος Τομος σελις 774 ανφερεται οτι ο καθηγητης Hans Eppinger, ο πιο σπουδιαος γιατρος του Γ' Ράϊχ, εξεταζοντας τον θανοντα Βασιλια Βορι, της Βουλγαριας, παρατηρησε οτι τα κατω ακρα του Βασιλια ειχαν μαυρισει, κατι που ειχε δη μονον μια φορα πριν , οταν ο πρωθυπουργος της Ελλαδος Ιωαννης Μεταξας ειχε δηλητηριαστη, τον Ιανουαριο του 1941..» Ενω στο ιδιο βιβλιο σον πρωτο Τομο σελις 454, για το ενδεχομενο επιθεσεως κατα της Ελλαδος αναφερε τα εξης:
«..Ετσι διαμορφωθηκε το στρατηγικο χρονοδιαγραμμα του Χιτλερ.Θα πραγματοποιουσε , νωρις τον Μαρτιο 1941, την επιθεσι κατα της ΕΛΛΑΔΟς , με την κωδικη ονομασια ΜΑΡΙΤΑ, απο το ονομα της μιας κορης του Αρχιστρατηγου Γιοντλ. Φυσικα αν οι Ελληνες αποφασιζαν να απομακρυνουν τους αγγλους καλεσμενους τους θα ανακαλουσε οριστικα την ΜΑΡΙΤΑ. Δεν ειχε το παραμικρο ενδιαφερον να καταλαβει την Ελλαδα...»
Τα εργα του Ιωαννη Μεταξα.. Ο,τι το αριστεροκρατουμενο δουλοφρον κατεστημενο αποκρυπτει
Ομως ο Ιωαννης Μεταξας και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 είχε ήδη αφήσει έργο πρίν την ηρωική αυγή της 28ης/10/1940.

• Η δημιουργία του ΙΚΑ, η θέσπισις ιατρικής περιθάλψεως και δώρου εργασίας.
• Η καθιέρωσις του οκταώρου και των υπερωριών.
• Η πρωτομαγιά ως αργία και εορτή των εργατών.
• Τα κατώτατα όρια μισθών,η ρύθμισις των αγροτικών χρεών, η θέσπισις υποχρεωτικής αδείας μετ' αποδοχών, ο εκσυγχρονισμός των Γεωργικών Συνεταιρισμών και της ποινικής δικονομίας.
• Η θέσπισις της υποχρεωτικής παιδείας,
• ο Νόμος περί υποχρεωτικής διαιτησίας και επίλυσεως των εργατικών διαφορών.
• Ακόμη η πρώτη συστηματική προσπάθεια για την καθιέρωσι της Δημοτικής.
• Αλλά και ο εκσυγχρονισμός του Στρατού και του Ναυτικού.
• Η αθόρυβη και αποτελεσματική προετοιμασία των συνόρων σε μήκος πέραν των 200 χιλιομέτρων με οχυρωματικά έργα.
• Η «γραμμή Μεταξά», που αναφέρεται σε όλα τα στρατιωτικά συγγράμματα του κόσμου, στρατηγικό και κατασκευαστικό επίτευγμα αξιοθαύμαστο έως σήμερα για την τεχνική αρτιότητα αλλα και το σύντομο χρονικό διάστημα που πραγματοποιήθηκε με τα ασήμαντα μέσα της εποχής εκείνης υπο άκρα μυστικότητα.

Είναι όλα μέρος από το τεράστιο έργο που φέρει φαρδιά πλατειά την υπογραφή του Ιωαννου Μεταξά. Είναι λοιπόν ευθύνη μάλλον της αδέκαστης ιστορίας παρά της μικροψυχίας των πολιτικών και της κακεντρεχειας των Μεσων Ενημερωσεως Αριστερων Αποψεων να κρίνουν τον Ιωαννη Μεταξα, το Εργο του και την αναγκαιότητα ή μη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936, την Εθνική συνεισφορά του Ιωαννη Μεταξά.

Στην υλική προπαρασκευή, στον Εθνικό φρονηματισμό. Στην δόξα του ΟΧΙ.
Και οι Ελληνες, που φιμωμενοι θα παρακολουθησουν ακομη μια φορα την υβρι την αχαριστια την μικροπρεπεια, την αγνωμοσυνη στους λογους της πολιτικης και πολιτειακης ηγεσιας αλλα και στους λογους και στα παραθυρα των νανοειδων «ιστορικων και «εκπαιδευτικων» των Μονοπωλητων της «αληθειας»στα Μεσα Εξαπατησεως και εξαχρειωσεως των Μαζων
Γνωριζουν... Και ευλαβικα τιμουν την μημη του Ελληνα Εθνικου Κυβερνητη Ιωαννη Μεταξα.

Ιασων

Ο Μεταξας για το τι σημαινει Ελλαδα Ελλην Ελληνισμος

«Το σφάλμα είναι οτι ενομίσαμε ότι ημπορούμε κατ' αναλογίαν με άλλα έθνη να περιλάβωμεν εντός ορίων εδαφικών τον Ελληνισμόν. Ενώ ακριβώς η ιδιοφυία της φυλής μας είναι να μην έχει όρια. Εις όλην την ιστορίαν μας πλήν του Βυζαντίου, οι Έλληνες αποτελούμεν ένα ή πλειότερα ισχυρά κρατικά κέντρα με όρια ακτινοβολούντα προς πάσας τα κατευθύνσεις.. ..Χάρις εις πολιτικήν εσφαλμένην, πολλοί από τους πλοκάμους αυτούς απεκόπησαν.Αλλά θα ξαναγίνουν πάλι. Διότι προς τα εκεί μας οδηγεί η φυλετική μας ιδιοφυία και η μοίρα μας. Ούτε θα πρέπει να επηρεαζόμεθα από τας αντιξόους περιστάσεις της στιγμής τας οποίας άλλωστε ημείς με τα σφάλματα μας προεκαλέσαμε και αι οποίαι αποτελούν παρωδικό φαινόμενο.Αυτη λοιπόν δύναται και κατ ανάγκην θα είναι η μεγάλη ιδέα μας, όχι με το βυζαντινό εδαφικό περιεχόμενο αλλά με το περιεχόμενο της αρχαίας δηλαδή κατ ουσίιαν και πάλιν η επικράτησις της φυλής μας και εκτός των ορίων του ελληνικού κράτους ...»

Από την αρθρογραφία του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Ιωάννου Μεταξά...(σελίς 526, Εκδοτικός οίκος Κυρομάνου, 70όν άρθρον του.

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον gianniotis.gr, 25-10-2009.

Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Ὑπολοχαγὸς Ἀλέξανδρος Διάκος: Ὁ πρῶτος νεκρὸς ἀξιωματικὸς τῆς Πίνδου

Η προτομή του Διάκου στην Τσούκα Πίνδου όπου έπεσε μαχόμενος

Ο Αλέξανδρος Διάκος ήταν πρώτος Έλληνας αξιωματικός που έπεσε μαχόμενος στο ελληνοαλβανικό μέτωπο ,και συγκεκριμένα στις 1 Νοεμβρίου 1940 στην Πίνδο στην τοποθεσία Τσούκα.

Είχε γεννηθή στην Χάλκη της Ρόδου το 1911, που τότε ήταν υπό Ιταλική κατοχή. Το 1929 φεύγει στην Αθήνα και σπούδασε στην Σχολή Ευελπίδων μέχρι το 1934 που αποφοίτησε και εντάχτηκε στον Ελληνικό στρατό. Σύμφωνα με την αναφορά του Ταγματάρχη Καραβιά[1] ο λόχος δέχτηκε επίθεση απο πολλαπλάσιες Ιταλικές δυνάμεις Αλπινιστών ο Διάκος στεκόταν όρθιος κραυγάζοντας και δίνοντας εντολές για να εμψυχώσει τους στρατιώτες του, κατάφερε να ανασυντάξει τον λόχο του και να αντεπιτεθεί στους Ιταλούς κάνοντας έφοδο ,για την ανακατάληψη του υψώματος, και μπαίνοντας πρώτος στην μάχη, ριπή πολυβόλου τον φόνευσε. Στο σημείο που έγινε η μάχη έχει στηθή ανδριάντας του ενώ ο Ελληνικός στρατός έχει δώσει το όνομα του σε στρατόπεδο.

"Πολλαπλάσιαι ιταλικαί δυνάμεις αντεπετέθησαν κατά των οπλιτών του λόχου… Με αδάμαστον αποφασιστικότητα και ακλόνητον θάρρος ο υπολοχαγός Διάκος Αλ… κατόρθωσε ν’ ανασυντάξη εκ τρίτου τον λόχον, να τον εμψυχώση και να τον ρίψη μετά νέας ορμής εναντίον των λυσσωδώς αμυνομένων Ιταλών."

Σε 13.748 ανήλθαν συνολικώς οι Έλληνες νεκροί και οι αγνοούμενοι κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιοι όμως είχαν τη θλιβερή τύχη να είναι οι πρώτοι που έπεσαν και έγιναν οι πρώτοι που έσυραν το χορό προς την τελική νίκη του Ελληνισμού.

Κατά την αντεπίθεση της 1ης Νοεμβρίου (ο διοικητής του 2ου Λόχου του 4ου Συντάγματος Πεζικού) , επετεύχθη η ανακατάληψη της Γραμμής "Γύφτισσα - Οξυά" συνελήφθησαν τρείς Ιταλοί αξιωματικοί και διακόσιοι είκοσι δύο οπλίτες, και περιήλθαν στα ελληνικά τμήματα 140 άλογα και αρκετά εφόδια, αλλά εκεί άφησε την τελευταία του πνοή και ο πρώτος 'Ελληνας αξιωματικός του πολέμου, ο Υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος.

Η αναφορά που έφθασε στα χέρια του θρυλικού συνταγματάρχη Δαβάκη αναφέρει:

«Πολλαπλάσιαι ιταλικαί δυνάμεις αντεπετέθησαν κατά των οπλιτών του λόχου… Με αδάμαστον αποφασιστικότητα και ακλόνητον θάρρος ο υπολοχαγός Διάκος Αλ… κατόρθωσε ν’ ανασυντάξη εκ τρίτου τον λόχον, να τον εμψυχώση και να τον ρίψη μετά νέας ορμής εναντίον των λυσσωδώς αμυνομένων Ιταλών. Καθ’ ον δε χρόνον διά τετάρτην φοράν ο δοκιμασθείς λόχος εκαλείτο με την λόγχην εφ’ όπλου ν’ αντιμετωπίση νέαν, θραυσθείσαν και αυτήν, αντεπίθεσιν του εχθρού διά της τελικής εφόδου του, ο δε ηρωικός διοικητής του λόχου αυτού, τεθείς επί κεφαλής, εκραύγαζε με φωνήν Άρεως: «Εμπρός, παιδιά, για μια μεγάλη Ελλάδα και μίαν ελεύθερη Δωδεκάνησο», ριπή πολυβόλου τον εφόνευσε».

Ο Αλέξανδρος Διάκος, από την ιταλοκρατούμενη Χάλκη της Δωδεκανήσου, γνώρισε την αθανασία σε ηλικία 29 ετών.

Τη διοίκηση του λόχου αναλαμβάνει ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Ελευθέριος Ντάσκας από τον Πλάτανο Τρικάλων. Λίγες στιγμές αργότερα ακολουθεί τον Διάκο στη λεωφόρο των ηρώων.

Είναι ο πρώτος νεκρός από τους εφέδρους αξιωματικούς. Ο πρώτος όμως νεκρός Έλληνας ήταν ένας απλός στρατιώτης.
------------
Χάλκη - Το Νησί του Διάκου . Μεταξύ των μαθητών που αντιδρούσαν στις ιταλικές διαταγές και απαγορεύσεις, ήταν και ένας νέος Χαλκήτης, ο Αλέξανδρος Διάκος, φοιτητής τότε στο Γυμνάσιο της Ρόδου. Στις 25 Μαρτίου, μια χρονιά, κατέβασε την ιταλική σημαία στο Ελληνικό Γυμνάσιο και ανύψωσε την ελληνική. Οι Ιταλοί, ενοχλημένοι που δεν μπόρεσαν να σβήσουν την ελληνική φλόγα από την καρδιά του νεαρού Χαλκήτη, τον απείλησαν με φυλάκιση και εξορία.

Ο Διάκος αναγκάστηκε να φύγει από τη Ρόδο και να εγκατασταθεί στην Αθήνα, όπου εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων μαζί με άλλους Χαλκήτες, με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να πολεμήσουν και να ελευθερώσουν τη γενέτειρά τους. Στο Διάκο δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Ο υπολοχαγός Διάκος βρισκόταν τότε στην Πίνδο και ζήτησε να σταλεί πρώτος στο μέτωπο.
------------

28 η Οκτωβρίου 1940 - Αφιέρωμα

Ο πρώτος, Αλέξανδρος Διάκος, υπολοχαγός Πεζικού, Δωδεκανήσιος
Η ιστορία της θυσίας γραμμένη από τον Κώστα Τριανταφυλλίδη
πολεμικό ανταποκριτή (1940-41)
Πηγή : Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ρόδου

«.Ψηλά πάνω στο Λυκοκρέμασμα, καθώς μεσημέριαζε και ο ουρανός καθάριος πια και ολογάλανος, γελούσε σαν ανοιξιάτικος, και η φάλαγγα ξετυλιγμένη στη βουνοκορφή, συνέχιζε τη γρήγορη πορεία της, αντήχησε ακόμη ψηλότερα, στο δροσερό αέρα, ένα βουητό που ολοένα ζύγωνε και δυνάμωνε. Φτερά μετάλλινα αστράψανε στον ήλιο.

Φαντάροι, πυροβολητές και καβαλλάρηδες, με σηκωμένο το βλέμμα, κοιτούσανε περίεργοι και ανήσυχοι.

-Τι να είναι τάχα; Δικά μας ή εχθρικά;

-Έχουνε σταυρό στην ουρά. ελληνικά είναι!..

-Είναι ιταλικά βομβαρδιστικά, είπε με ήρεμη βεβαιότητα ένας μελαχρινός νέος.

Στις επωμίδες του είχε τα δυο αστέρια του υπολοχαγού και από την ανοιχτή χλαίνη του, στο χιτώνιό του επάνω, φαινότανε το σήμα με τα ανοιχτά φτερά του επίκουρου παρατηρητή.

-Καλυφθήτε όλοι γρήγορα ! Πρόσταξε.

Οι άντρες κάμανε να σκορπίσουν.

-Μη φοβάστε! Φώναξε κάποιος. Προκηρύξεις ρίχνουν.

-Καλυφθήτε! Βομβαρδίζουν! Υψώθηκε επιτακτικότερη η φωνή του υπολοχαγού.

Τα άσπρα πραματάκια που, σα φυλλαράκια χαρτί, είχαν αιωρηθή για μια στιγμή κάτω από το αεροπλάνα, χαθήκανε ξαφνικά από το μάτι. Ένας στριγγός ήχος ξέσκισε τον αέρα κι έπειτα το βουνό δονήθηκε από τις εκρήξεις. Πέρα από τη στράτα, στην απότομη πλαγιά, οι βόμβες σκάσανε, ταράζοντας τους αντίλαλους ως τη Στρούντζα και το Τάλιαρο. Μέσα στα δέντρα και στους ψηλούς θάμνους είχανε σκορπίσει τώρα αξιωματικοί και στρατιώτες. Οι καβαλλάρηδες τραβούσανε τ' άλογά τους και οι πυροβολητές τα μουλάρια τους, για να τα καλύψουν.

Στο μονοπάτι επάνω έστεκε μόνος ο υπολοχαγός, με το βλέμμα στυλωμένο στα τρία αεροπλάνα, που απομακρύνονταν προς την ανατολή. Θα ξαναγυρίζανε τάχα να ρίξουνε κι άλλες βόμβες, να πυροβολήσουν; Ή μήπως είχαν άλλη αποστολή, σπουδαιότερη αλλού; Ο νεαρός αξιωματικός δεν έλεγε να ξεκολλήσει το βλέμμα από τα τρία σημάδια, που σβήνανε τώρα, χάνονταν στον ορίζοντα. Από τα Δωδεκάνησα, από τη Χάλκη και τη Ρόδο, είχε χρειαστεί να κάμει πολύ δρόμο για να αντικρύσει πάλι τον εχθρό, το μισητό τύραννο. Δώδεκα χρόνια είχε βαστάξει η πορεία για να φτάσει ο Αλέκος Διάκος από την ηλιολουσμένη και ήμερη και σκλαβωμένη πατρίδα στην άγρια Πίνδο, που τολμούσε τώρα να την πατήσει ο Ιταλός. Από ψηλά, πάλι στα σίγουρα, ο εχθρός του έδινε το πρώτο χτύπημα. Όμως, η μεγάλη στιγμή της ανταποδόσεως δεν μπορούσε, βέβαια, να βρίσκεται μακρυά.

Και ήταν, αλήθεια, πολύ κοντά η μεγάλη αυτή στιγμή, που η μοίρα του Διάκου την ήθελε λαμπρή και δοξασμένη, στιγμή αποθεώσεως..


».Η στράτα που ανεβάζει από τη Ζούζουλη στη Τσούκα, μόλις βγει από το χωριό, χώνεται σε μια δασωμένη ρεματιά και την ακολουθεί ως μισή ώρα δρόμο, μέχρις ένα εικονοστάσι, όπου φτάνεις ύστερα από μια δύσκολη ανηφοριά. Απ΄ εκεί συνεχίζεις, σκαρφαλώνοντας σε πλαγιές και ξαναπέφτοντας μέσα σε ρεματιές ως ένα διάσελο, που το περνάς αφήνοντας αριστερά σου και σε μικρή απόσταση τη ράχη Τσούκα, για να τραβήξεις πια κατά τη Φούρκα.

Στο εικονοστάσι ο υπολοχαγός Αλέκος Διάκος, διοικητής του 2 ου λόχου του 1/4, είχε στήσει τις προφυλακές του, κρατώντας πιο πίσω, μέσα στη ρεματιά, το λόχο ολόκληρο. Το παγερό σκοτάδι εκεί μέσα έκανε και τα κόκαλα ακόμα να αναριγούν.

- Ν' ανάψουμε φωτιές, κύριε υπολοχαγέ, είχανε ρωτήσει δειλά οι φαντάροι.

Φωτιές; Οι κανονισμοί το απαγόρευαν. Σε κάθε στιγμή μπορούσε να παρουσιασθεί ο εχθρός και οι φωτιές ήταν ενδεχόμενο να προδώσουνε τις θέσεις των τμημάτων. Η ρεματιά όμως ήτανε βαθιά. Και το ρουμάνι που τη γέμιζε πυκνό ούτε ανταύγεια θ' άφηνε να περάσει. Εξάλλου, ολόκληρη νύχτα μέσα σε τέτοια παγωνιά θ' αχρήστευε το λόχο.

- Ανάψτε όσες φωτιές θέλετε, απάντησε ο Διάκος.

.Ήτανε μεσάνυχτα περασμένα. Γερμένοι γύρω από τις φωτιές οι φαντάροι κοιμόνταν. Μόνο ο ρόγχος της ρεματιάς και κάπου-κάπου μακρυά, το σκούξιμο κανενός αγριμιού ταράζανε τη σιωπή.

Καθισμένος ανάμεσα στους κοιμισμένους στρατιώτες του, κοντά σε μιαν από τις φωτιές, με το βλέμμα χαμένο στη φλόγα που τρεμόπαιζε, ο Διάκος αγρυπνούσε.. Σε λίγες ώρες, σε λίγα λεπτά ίσως, μια άλλη φωτιά θ' άναβε. Χρόνια τώρα, από μικρό παιδί, προς αυτή βάδιζε. Ποιος ξέρει, μπορεί να ήτανε και το τέρμα του ταξιδιού. Θα έπρεπε όμως να είναι ωραίο το τέρμα.

Η φλόγα μπροστά του πέταξε μια μεγάλη διπλή γλώσσα που άνοιξε σαν αυλαία. Η στυλωμένη ματιά του είδε, σαν μέσα σε κρυστάλλινη μαγική σφαίρα, το νησάκι δίπλα στη Ρόδο ν' ασπροβολάει στον ήλιο της Μεσογείου, αγκαλιασμένο από τα γαλανά νερά. Εκεί στη Χάλκη, πριν από εικοσιεννιά χρόνια είχε αρχίσει το ταξίδι. Όλα εκεί κάτω ήτανε λευκά και γαλανά. Σαν τη Σημαία - την Ελληνική Σημαία. Όλα εκεί κάτω τα είχανε κάμει οι Θεοί ελληνικά. Κι όμως, τόσα χρόνια - τόσα χρόνια! - η καταχνιά της σκλαβιάς πάσχιζε να σβήσει μέσα στις ψυχές τ' άχραντα χρώματα. Το λευκό και το γαλάζιο.

Η μνήμη λοξοδρόμησε λίγο κι αμέσως μια άλλη σημαία έκαμε να ξετυλιχθεί και να ανεμίσει ανάμεσα στις πύρινες γλώσσες που ξάφνου ξανασήκωνε η φωτιά. Ήτανε στη Ρόδο. Κι αυτός ήτανε μαθητής στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο. Ένα πρωινό, το σχολείο είχε γεμίσει από Καραμπινιέρους, που φωνάζανε και χειρονομούσαν. Ιταλική - λέγανε - είναι η Δωδεκάνησος. Ιταλική για πάντα και τούτο έπρεπε να το νιώσουνε καλά όλοι. Και τα σχολεία ήτανε ιταλικά κι έπρεπε να σηκώσουνε την ιταλική σημαία. Αμέσως δάσκαλοι και μαθητές υποχρεωθήκανε να μαζευτούνε για να χαιρετίσουνε την έπαρση του λαβάρου που συμβόλιζε τη σκλαβιά τους.

Στην πορτοκαλιά ανταύγεια της φωτιάς τ' όμορφο πρόσωπο του Έλληνα αξιωματικού πήρε μια σκληράδα, φάνηκε ν΄ αγριεύει.

. Τη στιγμή που η τρίχρωμη μπαντιέρα υψωνόταν στο κοντάρι, κάτι ασυγκράτητο είχε ξεσπάσει μέσα του. Την οργή του την είχε φωνάξει. Τον πιάσανε αμέσως οι Ιταλοί και τον σύρανε στην καραμπινιερία.

-Μικρό παιδί είναι, άμυαλο και δεν ξέρει τι κάνει..

Τα παρακάλια αυτά των φρονίμων και των τρομαγμένων τον είχαν επαναστατήσει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Θα προτιμούσε να μείνει χρόνια στο μπουντρούμι παρά να ιδεί δικά του αγαπημένα πρόσωπα, Έλληνες, να εξευτελίζονται για να σωθούν. Θα ερχόταν όμως η μέρα της εκδικήσεως, που θα ήταν και η μέρα του λυτρωμού. Το ήξερε - και με πόση βεβαιότητα! - από τότε. Τώρα ένιωθε πως η μέρα δεν θα μπορούσε να είναι μακρυά. Κι ας φαινόταν ο ουρανός τόσο σκοτεινός τώρα. Κι ας βάραινε τις ψυχές η αγωνία. Αυτός ένιωθε πως η μεγάλη ώρα ζύγωνε.

Τότε τον πλησίασε ένα παλικάρι.

-Λέτε να μας έρθουν απόψε οι Ιταλοί, κύριε υπολοχαγέ;

-Ποιος ξέρει Λευτέρη, αποκρίθηκε ο Διάκος.

-Μακάρι. Όσο νωρίτερα αρχίσει το πανηγύρι, τόσο το καλύτερο. Τα νεύρα σπάει αυτή η αβεβαιότητα.

-Μη στεναχωριέσαι δε θα βαστάξει πολύ.

Ο Διάκος κοίταξε συλλογισμένος το νεανικό πρόσωπο του συντρόφου του, που σκυμμένος ανασκάλευε τη φωτιά. Φαινότανε γερό παλληκάρι ο Λευτέρης Ντάσκας, έφεδρος ανθυπολοχαγός, διμοιρίτης στο 2ο λόχο του 1\4 . Θα πολεμούσε τάχα σαν αληθινό παλληκάρι1 Τούτο η μάχη μόνο θα το έδειχνε. Στη μάχη φανερώνονται οι άνδρες.

Το βλέμμα του Διάκου ξαναχάθηκε μέσα στις φλόγες. Η μια απορία είχε φέρει την άλλη: Ο ίδιος - ο Αλέκος Διάκος από τη Δωδεκάνησο - ο ίδιος τι θα έκανε τάχα όταν θ' άναβε η μάχη; Πρώτη φορά θα γνώριζε αληθινό πόλεμο. Η μεγάλη και αποφασιστική δοκιμασία ανάμεσα σε ποιους θα τον έταζε;

Δε θέλησε να βασανίσει πολλή ώρα τη σκέψη του, Ξένοιαστα έδιωξε την απορία . Ήταν η αποστολή του, δυνατότερη από κάθε τι άλλο, αίσθημα ή περίσταση, να πολεμήσει. Ήτανε το καθήκον του, που ελεύθερα αυτός, δίχως καμιά επιφύλαξη, το είχε δεχτή όταν έδινε τον όρκο, ως εύελπις πρώτα το 1930, ως αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού αργότερα το 1934. Περήφανες μέρες εκείνες! Τ' όνειρο των παιδικών χρόνων γινόταν πραγματικότητα. Θυμήθηκε πως είχε φύγει το 1929 από τη Ρόδο. Πως μέχρι την τελευταία στιγμή έτρεμε η καρδιά του μήπως οι Ιταλοί μαντέψουνε το μυστικό του και τον κρατήσουνε για πάντα αιχμάλωτο στα σκλαβωμένα νησιά. Θυμήθηκε έπειτα τη σκληρή μελέτη στην Αθήνα, για να μπει στη Σχολή. Τις εξετάσεις, την επιτυχία: Εύελπις, ανθυπολοχαγός, υπολοχαγός, επίκουρος παρατηρητής της αεροπορίας. Το χέρι του γλύστρησε κάτω από τη χλαίνη και χάιδεψε το σήμα με τ' ανοιχτά φτερά. Ήτανε και τούτο μια επιτυχία, μια τιμητική διάκριση. Τον είχανε ξεδιαλέξει ανάμεσα στους πολλούς για να του το δώσουν.

Τα βλέφαρά του είχαν αρχίσει να βαραίνουν, Οι φλόγες μπροστά του παίρνανε παράξενα σχήματα. Η νύχτα έπρεπε να είναι πολύ προχωρημένη. Τα μάτια του Διάκου σφάληξαν.

.Μια ντουφεκιά έπεσε, έπειτα μια άλλη, κι έπειτα ξέσπασε ένα βρόντημα, σαν έκρηξη χειροβομβίδας, που το ακολουθήσανε ριπές και πυκνότερο ντουφεκίδι.

Τα ξαπλωμένα κορμιά, γύρω από τις φωτιές ανακάθισαν.

Οι Ιταλοί!

Ο Διάκος ήτανε κιόλας ορθός κι έτρεχε προς τις προφυλακές, φωνάζοντας στους διμοιρίτες του να συγκεντρώσουν τους άντρες.

Στο εικονοστάσι επάνω, οι λάμψεις των πυροβολισμών ξεσχίζανε τη νύχτα. Ένας λοχίας κατατόπισε γρήγορα το Διάκο. Μέσα στο σκοτάδι και τη σιγή, βήματα και ομιλίες ακατάληπτες είχαν ακουστή πάνω στη στράτα. Στο πρόσταγμα του σκοπού καμιά απόκριση δεν είχε δοθεί. Σαν έπεσαν όμως οι πρώτες ντουφεκιές από τη δική μας πλευρά, οι νυχτερινοί επισκέπτες είχαν απαντήσει με χειροβομβίδες και αυτόματα.

Τώρα ωστόσο καμιά αντίδραση δεν εκδηλωνόταν στα πυρά του φυλακίου. Ο Διάκος πρόσταξε να σταματήσει το ντουφεκίδι. Ο Ντάσκας έφτανε κιόλας με τους άντρες του.

Αμίλητοι όλοι περίμεναν, κρατώντας την ανάσα τους, με τ' όπλο έτοιμο στο χέρι. Κάπου, μακρυά, προς το Γάβρο, ακούστηκαν ντουφεκιές και ριπές. Κι εκεί όμως τα πυρά σταματήσανε γρήγορα. Πέρασε ώρα, ο ουρανός στην ανατολή άρχισε να γαλακτώνει, δίχως τίποτα να ξαναταράξει την ησυχία των βουνών. Κανένας όμως δεν είχε ξαναγυρίσει στις φωτιές, που έσβηναν αργά μέσα στη ρεματιά.

Η Τσούκα όρθωνε τώρα τη δασωμένη ράχη της μπρος στους φαντάρους του 2 ου Λόχου του 1/4 Τάγματος. Εδώ και κάμποσα λεπτά τα πολυβόλα είχανε σωπάσει εκεί πάνω. Κάτι θα είχανε παρατηρήσει οι Αλπίνι και, ταμπουρωμένοι στις ψηλές πλαγιές, κρυμμένοι μέσα στα δέντρα και πίσω από τους βράχους, περίμεναν..

Γρήγορα σκαρφάλωναν οι φαντάροι, ακροβολισμένοι, με το Διάκο μπροστά. Αμίλητοι όλοι, μ' εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά, που νιώθει και ο πιο γενναίος, σαν περιμένει ν' ακούσει την πρώτη σφαίρα να σφυρίζει.

Και ξαφνικά, πάνω από τους φαντάρους που προχωρούσαν, ξέσπασε, δαιμονικό, το κροτάλισμα των ιταλικών οπλοπολυβόλων και πολυβόλων. Μελίσσι φτάσανε από παντού οι ριπές, σπαράζοντας τον αέρα. Οι σφαίρες θερίζανε τα φύλλα των δέντρων και τσακίζανε μ' ένα ξερό κρότο τα κλαριά.

Δυο-τρεις φαντάροι σωριαστήκανε με βογγητά. Οι άλλοι κοντοσταθήκανε διστακτικοί, Μερικοί κάμανε να καλυφτούν.

Η φωνή του Διάκου ακούστηκε επιτακτική, άγρια:

-Μη σταματάτε παιδιά!

Ο ίδιος τάχυνε το βήμα. Δίπλα του, τρέχοντας, σκαρφάλωνε ο Λευτέρης Ντάσκας.

Οι φαντάροι ακολούθησαν.

Τα πυρά του εχθρού γίνονταν ολοένα πυκνότερα. Οι Αλπίνι προσπαθούσανε τώρα να δημιουργήσουνε αποτελεσματικότερο φραγμό ρίχνοντας χειροβομβίδες.

-Παιδιά εφ' όπλου λόγχη! Πρόσταξε ο Διάκος.

Άστραψε το Ελληνικό ατσάλι. Έλαμψε και η μορφή του Διάκου.

Ναι, αυτή τη στιγμή - αυτή τη στιγμή! - ονειρευόταν πάντα: Αυτός μπροστά και από κοντά οι στρατιώτες του, τα παλληκάρια του, με τη λόγχη στ' όπλο για την Ελλάδα!

Πρώτος ρίχτηκε μέσα στις εκρήξεις των ιταλικών χειροβομβίδων. Οι φαντάροι χυμήξανε μαζί του, πατήσανε τις ιταλικές θέσεις. Ανεβοκατεβήκανε τα όπλα με τις λόγχες. Ύστερ από λίγα λεπτά ο Διάκος έπιανε την κορφή.

Δεν πρόλαβε όμως να ξανασάνει ο Λόχος, να εγκατασταθεί πάνω στη ράχη. Με μανία οι Αλπίνι ανταποδώσανε το χτύπημα. Οι Έλληνες δεν μπορέσανε να κρατηθούνε στις θέσεις που μόλις είχανε καταλάβει.

Στα ριζά του βουνού, ο Διάκος μάζεψε τους φαντάρους του. Τα μάτια του, φλογισμένα φαίνονταν μεγαλύτερα.

-Πρέπει να το ξαναπάρουμε το ύψωμα, είπε. Δεν είναι μόνο ζήτημα φιλότιμου να μην αφήσουμε τους Ιταλούς να μας εξευτελίσουν. Αλλά στη μάχη αυτή κρίνεται ίσως η τύχη της Πατρίδας. Ο Δαβάκης δεν μπορεί να προχωρήσει αν εμείς δεν καθαρίσουμε το βουνό. Πάμε, παιδιά! Πρέπει να δείξουμε πως είμαστε αληθινοί Έλληνες!

-Πάμε, κύριε υπολοχαγέ!

Πάλι με τη λόγχη οι φαντάροι ακολούθησαν.

Η Τσούκα κυριεύτηκε για δεύτερη φορά.

Ο Διάκος βιαζότανε τώρα να στεριώσει καλά πάνω στην κορφή. Αλλά και πάλι δεν πρόλαβε. Το ιταλικό πυροβολικό από τη Φούρκα και οι όλμοι του εχθρού κάμανε για κάμποση ώρα τη ράχη της Τσούκας κόλαση, όπου κανένας δεν μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι του. Κι αμέσως έπειτα οι Αλπίνι εξαπολύσανε νέα λυσσασμένη αντεπίθεση και ξηλώσανε και αυτή τη φορά τους φαντάρους του 1/4 από την κορφή.

Κάτω από τα πυρά των ιταλικών αυτομάτων όπλων, που χτυπούσανε καταιγιστικά τις προσβάσεις της Τσούκας, ο Διάκος ανασυγκρότησε τις διμοιρίες του και τις παρέσυρε σε τρίτη έφοδο προς την κορφή. Εκεί πάνω κατάραχα, οι φαντάροι ήρθανε στα χέρια με τους Ιταλούς. Γαντζωμένοι στα βράχια, οι Αλπίνι πολεμήσανε με άγριο πείσμα. Τη στιγμή που λυγίζανε, τους ήρθαν ενισχύσεις. Ο Διάκος και ο Ντάσκας κάνανε σα θηρία στην προσπάθειά τους να κρατηθούνε με το λόχο πάνω στην Τσούκα. Οι Ιταλοί όμως τους σπρώξανε προς τη βορειοανατολική πλαγιά του βουνού, όπου τελικά τους έριξαν.

Λαχανιασμένος, με ξαναμμένο πρόσωπο, με το χιτώνιο ξεσχισμένο, ο Αλέκος Διάκος ξαναμάζεψε για τρίτη φορά τους στρατιώτες του.

Ο ίδιος κρατούσε τώρα το μάνλιχερ ενός σκοτωμένου φαντάρου.

Όσοι από σας είστε άντρες , θάρθετε μαζί μου!

Τα ιδρωμένα πρόσωπα των φαντάρων φανερώνανε κούραση και αποκαρδίωση. Δεν είναι μικρή δουλειά να κυριέψεις τρεις φορές την ίδια θέση, τρεις φορές να τη χάσης, κάθε φορά να έχεις αφήσει εκεί κορμιά συντρόφων σου και να σου λένε αμέσως να ξαναρχίσεις .

-Να ξανασάνουμε, κύριε Υπολοχαγέ. μουρμούρισε κάποιος.

Ούτε στιγμή! Αν ξανασάνουμε εμείς, θα ξανασάνουν και οι Ιταλοί. Και τότε δεν θα την πάρουμε ποτέ την Τσούκα. Μια τελευταία προσπάθεια χρειάζεται παιδιά! Μην την αρνηθήτε..

Αναπτυχθήκανε ξανά οι φαντάροι και. Αργά, κινήσανε κατά πάνω, προς τα ιταλικά οπλοπολυβόλα, που δε λέγανε να σταματήσουνε ούτε στιγμή.

Η ώρα ήτανε δώδεκα. Ένας ολόχρυσος ήλιος μεσουρανούσε..

Η φωνή του Διάκου αντήχησε πάλι:

Εμπρός με τη λόγχη!

Μόνο ο Ντάσκας και λιγοστοί φαντάροι τον ακολούθησαν τούτη τη φορά. Ο λόχος είχε χάσει την ορμή του.

Αυτό λοιπόν θα ήτανε το τέλος, το άδοξο τέλος; Θα μένανε εκεί κουρνιασμένοι, με τους Ιταλούς νικητές από πάνω τους; Όχι! Δεν μπορούσε να γίνει αυτό.

Εμπρός παιδιά! Εμπρός! Για μιαν Ελλάδα ! Για μια μεγάλη Ελλάδα ! Για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο !

Η κραυγή δεν έμοιαζε να βγαίνει από ανθρώπινα στήθια. Ήτανε κάτι αλλόκοτο.

Για μια μεγάλη Ελλάδα, για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο !

Οι φαντάροι ορθώθηκαν όλοι.

Μαζί σου λεβέντη!

Η πρώτη γραμμή των Αλπίνι σαρώθηκε.

Ο Διάκος βρέθηκε κατάφατσα με ένα ιταλικό πολυβολείο.

Προσέξτε κύριε υπολοχαγέ! Φώναξε ο Ντάσκας.

Ένα κροτάλισμα ακούσθηκε. Δίπλα στο Διάκο ένας φαντάρος έπεσε.

Θέριεψε ο Διάκος. Πίσω από τις πέτρες που είχανε στήσει με τη συνηθισμένη μαστοριά τους οι Αλπίνι, φαίνονταν οι χειριστές του Φίατ. Ορθός ο Διάκος σημάδεψε με το τουφέκι κι έριξε. Έπειτα όρμησε.

Το ξερό κροτάλισμα αντήχησε πάλι..

Ο Διάκος σταμάτησε. Τ' όπλο του έφυγε από τα χέρια..

Για την Ελλάδα. για τη Δωδεκάνησο - την πάλλευκη Δωδεκάνησο μέσα στη γαλάζια θάλασσα.

Το πολυβόλο εξακολουθούσε να βάλλει. Ο Διάκος τέντωσε το ανάστημά του. Κάτι πήγε να φωνάξει - μια τελευταία ίσως προσταγή στους φαντάρους του. Από τα χείλη του όμως δε βγήκε φθόγγος. Απότομα, σα να τον είχε χτυπήσει κεραυνός, ο ήρωας σωριάστηκε άψυχο κορμί - πρώτος Έλληνας αξιωματικός που έπεφτε στη μάχη της Πίνδου, στη μάχη της Ελλάδος.

Μας φάγανε τον υπολοχαγό! Φώναξε ο Ντάσκας.

Ήταν οι τελευταίες λέξεις που πρόφερε. Καθώς ριχνόταν κατά το μέρος όπου είχε πέσει ο Διάκος, μια ριπή τον σώριασε και αυτόν νεκρό..

Η Τσούκα έμεινε τη μέρα εκείνη στα χέρια των Ιταλών. Η νίκη όμως ανήκε στο Διάκο.

Απερίσπαστα και ανενόχλητα πια από εχθρικά πυρά στο πλευρό τους - πάνω στη Τσούκα οι Αλπίνι είχανε τώρα όλη την προσοχή τους καρφωμένη στην κατεύθυνση της Ζούζουλης - τα τμήματα του δεξιού του Νότιου συγκροτήματος μες το Δαβάκη επικεφαλής, είχαν εξορμήσει από τη Μαρδίτσα και κυρίευαν την ίδια μέρα τον Προφήτη Ηλία Φούρκας και την επόμενη τη Φούρκα, αφανίζοντας τις δυνάμεις που είχε αφήσει εκεί ο Τζιρόττι. Ταυτόχρονα, στο βόρειο τομέα, Ο Μεσίρης και ο Γεωργιάδης παίρνανε, ύστερα από σκληρή μάχη, τη Λυκορράχη.

Πάνω όμως στην αιματοποτισμένη ράχη της Τσούκας, ο εχθρός είχε ιδεί, για πρώτη φορά από τη μέρα της εισβολής, να ξεσπάει έτσι εναντίον του η πολεμική μανία της οργισμένης Ελλάδος. Και. θορυβημένος από την ξαφνική αγριότητα του χτυπήματος, από ην ορμή και το πείσμα του Διάκου και των φαντάρων του, βέβαιος πως πίσω από τη δράκα αυτή των παλληκαριών έπρεπε να υπάρχουν στη Ζούζουλη μεγάλες ελληνικές δυνάμεις έτοιμες να συνεχίσουνε την επίθεση, ο Τζιρόττι χαλάρωνε για τρεις ολόκληρες ώρες την πίεσή του στο Ρωμιό, έστρεφε τα πυρά των πυροβόλων και των όλμων του προς τη Τσούκα, έστελνε ενισχύσεις εκεί έχανε πολύτιμο χρόνο.

Και, όταν τέλος οι Αλπίνι του 8 ου Συντάγματος σπάσανε την αντίσταση του Πανταζή και περάσανε το Ρωμιό και ξεχυθήκανε προς τη Σαμαρίνα και το Δίστρατο, ήτανε πια πολύ αργά γι αυτούς: οι πλαγιοφυλακές τους που σπεύσανε για να καταλάβουν τη διάβαση της Σκούρτζας, πάνω από το Δουτσικό, τη βρήκανε πιασμένη από το Δημάρατο και την πρωτοπορία της Ταξιαρχίας του, που πριν λίγα μόλις λεπτά είχανε φτάσει . Κι από τη Σκούρτζα περάσανε τις επόμενες ημέρες οι δυνάμεις που το Β΄ Σώμα μάζευε αδιάκοπα στα Γρεβενά - οι δυνάμεις που εγκλωβίσανε τον όγκο της «Τζούλια» στο Δίστρατο, ενώ ο Στανωτάς ανέβαινε με τη Μεραρχία του από το Μέτσοβο και, επάνω, από το Γράμμο ως το Σμόλικα, ο Βραχνός έκλεινε την υποχώρηση στον εχθρό και αντιμετώπιζε και τσάκιζε κάθε προσπάθεια του Πράσκα να σώση τους Αλπίνι του.

Έτσι το Β΄ Σώμα, έβλεπε τα τολμηρά όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα. Και πριν καν περάσουνε δέκα μέρες από την ώρα της θυσίας του Διάκου, ο παιάνας της μεγάλης νίκης του Έθνους ακουγόταν ως τα πέρατα του κόσμου.

Σα μυθικός ήρωας, νέος, γεμάτος υγεία και ομορφιά σκοτώθηκε ο Διάκος. Σκοτώθηκε πάνω στα ψηλά βουνά της Πίνδου, στις επάλξεις της Πατρίδας του, μεθυσμένος από την πίστη του και τον ενθουσιασμό του. Έπεσε στην κρισιμότερη ώρα της Ελλάδος, για την Ελλάδα - για τη Μεγάλη Ελλάδα που οραματίζονται όσοι από μας έχουν αντρίκια ψυχή.

Τρεις μέρες αργότερα, όταν άρχιζε πια το σάρωμα του εχθρού, κάποιο ελληνικό τμήμα, περαστικό από τη Τσούκα, βρήκε το κορμί του Αλέκου Διάκου πάνω σ' ένα στρώμα από κλαδιά και φύλλα.

Τα κουμπιά της στολής του έλειπαν. Να ήταν, τάχα, ένα βάρβαρο και ιερόσυλο πάθος που είχε σπρώξει τους Αλπίνι ν΄ απλώσουνε βέβηλο χέρι πάνω στο σκοτωμένο παλληκάρι, ή, μήπως, η επιθυμία να πάρουν ευλαβικά κάποιο ενθύμιο από το άγιο λείψανο ενός αληθινού ήρωα;

Στο μικρό κοιμητήριο της Ζούζουλης, αναπαύεται ο Αλέκος Διάκος από τη Δωδεκάνησο.

Ήταν ωραία η νίκη στην Πίνδο. Και η Δωδεκάνησος σήμερα είναι ελληνική.

asxetos.gr


Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον Ἐλεύθερος Πολιορκημένος, 26-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

1940 καὶ Ἐκκλησία

Συντάκτης: Μηνάς Κασιμάτης

Κυριακή, 25 Οκτωβρίου 2009

Ο Οκτώβριος, είναι κυρίως συνυφασμένος, για εμάς τους Έλληνες, με το περιβόητο «Όχι!» και την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων κατά των αλλοφύλων εισβολέων, που για άλλη μια φορά, υπερασπίστηκαν τα ιερά και τα όσια της Πατρίδος, όπως κάνανε αδιακόπτως από τα αρχαία χρόνια! Τα ιστορικά γεγονότα -λίγο έως πολύ γνωστά- επί της ουσίας ξεκινάνε με τον άνανδρο τορπιλισμό της σημαιοστολισμένης «Έλλης» έξω από το λιμάνι της Τήνου, ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου του 1940, γύρω στις 8.30 το πρωί. Είχε ήδη θιγεί η εθνική και θρησκευτική αξιοπρέπεια των Ελλήνων! Αν και επισήμως δεν ανακοινώθηκε, όλοι ήξεραν πως, πίσω από αυτήν την ιταμή επίθεση, κρύβονταν οι Ιταλοί. Τούτο έγινε σαφές, δύο μήνες περίπου αργότερα, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, όταν δηλαδή ο Ιταλός Πρέσβης Εμανουέλε Γκράτσι επισκέφτηκε απροειδοποίητα στο σπίτι του τον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά και του επέδωσε ιδιοχείρως τελεσίγραφο της Κυβερνήσεως της Χώρας του, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο. Στο άκουσμα των ιταλικών αξιώσεων, η άρνησις του Πρωθυπουργού, υπήρξε άμεσος και σαφής: «Alors, c'est la guerre», που στα γαλλικά σήμαινε «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»! Γράφει λιτά και περιεκτικά, ο Μεταξάς στο ημερολόγιό του: «Νύχτα στις 3 με ξυπνούν. Ερχεται ο Γκράτσι - Πόλεμος - Ζητώ Νικολούδη Μαυρουδή - Αναφέρω Βασιλέα - Καλώ Πάλαιρετ και ζητώ βοήθειαν Αγγλίας - Κατεβαίνω στις 5 - Υπουργικόν Συμβούλιον - Ολοι πιστοί και Μαυρουδής - Ολοι πλήν Κύρου - Βασιλέυς περιφορά μαζί του - Φανατισμός του λαού αφάνταστος - Μάχαι στα σύνορα Ηπείρου - Βομβαρδισμοί - Σειρήνες - Αρχίζουμε και τακτοποιούμεθα - ο Θεός βοηθός !!!» Πριν καν λήξει επισήμως το τελεσίγραφο, ο Ιταλικός στρατός είχε εισβάλει στα ΕλληνοΑλβανική μεθόριο, μη τηρώντας ούτε καν τα προσχήματα! Και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών διακόπτει τις εκπομπές του και μεταδίδει: «Εδώ Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών. Έκτακτον ανακοινωθέν: Η Ελλάς, από της 6ης πρωινής της σήμερον, ευρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν προς την Ιταλίαν! Ο στρατός μας αμύνεται του Πάτριου εδάφους! Ζήτω το Έθνος!». Ο Ιωάννης Μεταξάς, απευθύνει διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό: «Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Έλληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών!» Οι Έλληνες, στις μεγάλες πόλεις, ξύπνησαν από τον ήχο των σειρήνων. Η είδησις της κηρύξεως του πολέμου, διεδόθη αστραπιαίως και σύντομα όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους με ζητωκραυγές, σαν να ήταν μια σπουδαία γιορτή! Οι φαντάροι μας, έφευγαν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη», όπως ακριβώς λέει και το τραγούδι, υπό τις επευφημίες των πολιτών και τις ευχές των μανάδων και των συζύγων! Οι Ναοί πλημμύρισαν ασφυκτικά από ανθρώπους πάσης ηλικίας, άνδρες και γυναίκες που επεκαλούντο την βοήθεια της Παναγίας. Και πράγματι, η Υπέρμαχος Στρατηγός, για άλλη μια φορά θα στεκόταν, συμπαραστάτρια του Έθνους μας! Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες Ελλήνων Στρατιωτών και Αξιωματικών, συμφώνως προς τις οποίες ενεφανίζετο μια μαυροφορεμένη γυναίκα σε κρίσιμες στιγμές και τους έσωζε από ενέδρες του αντιπάλου, ενώ στην συνέχεια εξεφανίζετο μυστηριωδώς! Παραλλήλως όμως, μάρτυρες τέτοιων γεγονότων συναντούμε και στους αντιπάλους! Ενδεικτικώς, αναφέρω την περίπτωση της Παναγίας της Σκριπούς: «Σεπτέμβριος 9 του 1943, βράδυ. Οι Γερμανοί πλησιάζουν στον Ορχομενό Βοιωτίας, με απόφαση να κάψουν το χωριό και να σκοτώσουν τους κατοίκους. Η φάλαγγα, αποτελούμενη από τρία τανκς, περνάει μπροστά από την πιο αρχαία εκκλησία της περιοχής, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και κατευθύνεται προς το Διόνυσο. Ξαφνικά, εμφανίζεται μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, με το χέρι σηκωμένο σε απαγορευτική στάση. Το πρώτο τανκς ακινητοποιείται. Το δεύτερο προσπαθεί να περάσει και πέφτει σε χαντάκι. Το τρίτο «μαρμαρώνει» σε ένα χωράφι που προσπάθησε να διασχίσει. Την άλλη μέρα, ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν απαίτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό. Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν σαν πούπουλα! - Θαύμα, θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην εκκλησία. Κι εκεί, μπροστά στην εικόνα της Μεγαλόχαρης, ο σκληρός Γερμανός αναρίγησε. Γιατί αναγνώρισε στην ουράνια μορφή, τη γυναίκα που τους έκλεισε το δρόμο! Έπεσε στα γόνατα και φώναξε με θαυμασμό: - Αυτή σας έσωσε! Να τη δοξάζετε. Ο Ορχομενός σώθηκε. Ο Χόφμαν υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την υπέρμαχο Στρατηγό. Από τότε, η 10η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως γιορτή. Και μάλιστα, με την ακλόνητη ετήσια παρουσία του άλλοτε Γερμανού διοικητή, ο οποίος, χρηματοδότησε την πρώτη απεικόνιση του θαύματος κι αφιέρωσε ένα μεγάλο καντήλι: Σε Εκείνη που έσωσε την περιοχή, αλλά και την ψυχή του!..» [Απόσπασμα από το άρθρο-αφιέρωμα της εφημερίδος "Απογευματινή", "Οι εικόνες των θαυμάτων", Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου, 2009, φ. 1.297 (18.242), σελ. 12) ] Και η ίδια η Εκκλησία μας όμως, δίπλα στους αγώνες του Έθνους πάντοτε, δεν θα μπορούσε να μην έχει τον ρόλο της και στα γεγονότα αυτά. Όπως για τον αγώνα του 1821, τα μοναστήρια μας εκποιούσαν όλα τα ιερά σκεύη, ώστε να βγουν χρήματα από τα μέταλλά τους, προκειμένου να αγοραστούν όπλα για την Επανάσταση, έτσι και τώρα, οι διάφοροι ναοί προσφέρουν αφιερώματα και συγκεντρωμένα χρήματα, προκειμένου να ενισχύσουν το Ελληνικό Κράτος στον αγώνα του κατά των εισβολέων. Η αντίσταση των Ελλήνων στα βουνά της Ηπείρου, θαυμάστηκε από όλο τον κόσμο, ενώ ως γνωστόν, αποτέλεσε και την πρώτη συμμαχική νίκη κατά των δυνάμεων του άξονος, αναγκάζοντας μάλιστα τους Γερμανούς να κατέβουν στα Νότια, καθυστερώντας την επίθεσή τους στην Ρωσσία, με αποτέλεσμα να πέσουν στο βαρύ ρωσσικό χειμώνα, κάτι που απέβη μοιραίο για την όλη εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Χαρακτηριστική ως προς τα παραπάνω, είναι η παρακάτω μετάδοση του Ραδιοφωνικού σταθμού της Μόσχας: «Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον ενόπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνη αλλιώς γιατί είσθε Έλληνες. Ως Ρώσσοι και ως άνθρωποι, σας είμαστε ευγνώμονες, γιατί χάρη στις δικές σας θυσίες κερδίσαμε τον απαιτούμενο καιρό να προετοιμάσουμε την άμυνά μας. Έλληνες, σας ευγνωμονούμε.» Τελικώς, υπό την πίεση της επιθέσεως τεσσάρων ουσιαστικώς Δυνάμεων (Ιταλία, Αλβανία, Γερμανία, Βουλγαρία), τον Απρίλιο του 1941 η ηρωική μικρά Ελλάς νικήθηκε. Εκεί, ρόλο στην διήγηση μας, έχει και η ηγετική μορφή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, του Χρύσανθου, ο οποίος αρνήθηκε να ορκίσει την δωσίλογη κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου, με τα μεγαλειώδη λόγια: «Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς.» Για την στάση του αυτή, στις 2 Ιουνίου του 1941, με Συντακτική Πράξη της κατοχικής κυβερνήσεως, καθαιρέθηκε από το αξίωμά του. Υπήρξαν ατελείωτα τα παραδείγματα ηρωισμών των ιερέων μας και γενικώτερα των Εκκλησιαστικών ανδρών μας, οι οποίοι συνέχισαν μια παράδοση θυσιών δύο χιλιάδων ετών. Διότι μπορεί ο Αριχιεπίσκοπος Χρύσανθος να έχασε μόνο το αξίωμά του από την υψηλόφρονα αυτή στάση του, μα αμέτρητοι άλλοι ιερωμένοι μας έχασαν την ίδια την ζωή τους! Βιβλία ολόκληρα έχουν γραφτεί, προκειμένου να συγκεντρώσουν όσες από αυτές τις θυσίες έγιναν ευρέως γνωστές και η μνήμη τους δεν χάθηκε. Όλως ενδεικτικώς, θα αναφέρουμε δύο εξ αυτών, μα στο μέλλον θα πρέπει να κάνουμε ένα γενικώτερο αφιέρωμα για τούτο το τόσο σημαντικό θέμα: 1. Ιερεύς Γεώργιος Σιούλης, από το χωριό Αγία Αναστασία Ιωαννίνων. Ήταν εντεταγμένος στην Εθνική Αντίσταση, γι’ αυτό οι Γερμανοί τον συνέλαβαν μαζί με άλλους αγωνιστές, προκειμένου να του αποσπάσουν πληροφορίες, μα τα βασανιστήρια που του έκαναν, δεν τον ελύγισαν. Τον μαχαίρωσαν στο πρόσωπο και στο σώμα και, στην συνέχεια, τον έκαψαν ζωντανό, μαζί με τους υπολοίπους. Δύο χωρικοί, τους βρήκαν. Στάχτη και καμένα κόκκαλα παντού. Κατά θαυμαστό τρόπο, μόνο το σώμα του παπά είχε μείνει ακέραιο. Το πρόσωπό του ήταν τρυπημένο με μαχαίρι. Στην τσέπη του βρέθηκε η Καινή Διαθήκη. 2. Πατέρες Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Ύστερα από τον θάνατο κάποιων Γερμανών Στρατιωτών από Αντάρτες, Γερμανοί πήγαν στο Μέγα Σπήλαιο και για αντίποινα συνέλαβαν τους μοναχούς του. Τους οδήγησαν σε μια κοντινή τοποθεσία, την «Κισσωτή». Τελευταίος στην σειρά λόγω της κούρασης, και ο πρώην ποιμένας τους, ο Γαβριήλ Κόσσυφας, ο γηραιότερος της Μονής, 96 χρονών. Τα πολυβόλα ήταν ήδη στημένα, όταν έφτασαν. Οι μελλοθάνατοι, δεν είχαν αμφιβολία για το τι τους περιμένει. Ο Γερμανός επί κεφαλής, διατάζει τους δεσμώτες του να ζητωκραυγάσουν υπέρ του Χίτλερ. «Όχι, παιδιά μου!», φωνάζει ο γέρος προεστώς της Μονής, «Εμείς, ας σηκώσουμε τα μάτια στον ουρανό κι ας φωνάξωμε ‘ζήτω η αιωνία Ελλάς’»! Ζητούν ο ένας από τον άλλον συγχώρεση και ξαφνικά η Κισσωτή αντιλαλεί από ψυχωμένες ζητωκραυγές: Ζήτω η Ελλάς! Ακολούθησε ο ήχος των πολυβόλων... Τα σεπτά τους σώματα, οι Γερμανοί τα πέταξαν σε μια διπλανή χαράδρα. Αιωνία τους η Μνήμη! Πηγές: 1. «Η Αθήνα του ’40 και της κατοχής», Γιάννη Καιρόφυλα, εκδ Ίρις-Φιλιππότης, σελ. 36. 2. Εφημ. "Απογευματινή", άρθρο "Οι εικόνες των θαυμάτων", Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου, 2009, φ. 1.297 (18.242), σελ. 12 3. «Τι είπαν οι ξένοι για την Ελλάδα», Αλκιβιάδους Μπεναδρή – Κωνσταντίνου Σπίνου, εκδ. Νέα Θέσις, σελ. 91-92. 4. «Ιερείς και Μάρτυρες της Κατοχής», Γ.Δ.Κούβελα, εκδ. Τήνος, σελ. 11-14. 5. «Εκτελεσθέντες και Μαρτυρήσαντες κληρικοί, 1941-1949», Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, σελ. 105-107. 6. http://www.egolpio.com/HISTORY/thavma_ellhnwn_40.htm 7. http://www.eaan.gr/h27-metax-oxi.htm 8. «Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940», Βικιπαίδεια. 9. «Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος» , Βικιπαίδεια.

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ Ἀντίβαρο, 25-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας

Τιμὴ στὴν ἡρωίδα Λέλα Καραγιάννη

ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΝΩΝ "ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ - ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ" - ΕΘΝΙΚΗ ΗΡΩΙΔΑ 1941-1944»

Σε ιδιαιτέρως συγκινητική ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009, σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, η ιδρυτική συνέλευση και εκλογή Δ.Σ. του «Συνδέσμου Ελλήνων Πολιτών Φίλων και Απογόνων ''ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ - Μπουμπουλίνα'' - Εθνική Ηρωίδα 1941-1944». Χρέη προέδρου της συνελεύσεως εκτέλεσε ο τ. Υπουργός και βιογράφος της Ηρωίδας κ. Ορέστης Παπαστρατής. Οι σκοποί του Συνδέσμου είναι:

Ι. Η διατήρηση άσβεστης της μνήμης της ηρωίδος Λέλας Καραγιάννη και προβολή της φιλοπατρίας και του εθνικού έργου της προς παραδειγματισμό και πηγή έμπνευσης εθνικών αγαθοεργιών για τις επόμενες γενεές των Ελλήνων.
ΙΙ. Η ανάλυση και η προσφορά της τεράστιας προσωπικότητός της, η οποία εκδηλωνόταν ήδη πριν τον πόλεμο του 1940, με ένα μνημειώδες ανθρωπιστικό και κοινωνικό έργο, το οποίο αποτελεί υποθήκη για τους νεώτερους Έλληνες.
ΙΙΙ. Η διατράνωση της αταλάντευτης πίστης της Λέλας Καραγιάννη στις αναλλοίωτες και διαχρονικές αξίες της ζωής που είναι η ελευθερία της πατρίδος και συνακολούθως κάθε μορφή ελευθερίας του ατόμου και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, τα ιδανικά και την πίστη που επαλήθευσε και επισφράγισε ο μαρτυρικός της θάνατος.
IV. Η καλλιέργεια και η ανάπτυξη σχέσεων επικοινωνίας, ανταλλαγής εμπειριών γνώσεων και πληροφοριών μεταξύ των μελών του Συλλόγου γύρω από το όνομα και τη δράση της ηρωίδος Λέλας Καραγιάννη αφενός και αφετέρου μεταξύ αυτών με όλους τους Δήμους της Ελλάδος, των Αρχών αυτής και οποιονδήποτε άλλων εκτός των συνόρων της Ελληνικής Επικράτειας.

Η πρώτη επίσημη παρουσία του Συνδέσμου θα γίνει την Κυριακή 25 Οκτωβρίου στην Χαλκίδα όπου η Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Ευβοίας (Ο.Π.Σ.Ε.), ο Δήμος Χαλκιδέων και το Επιμελητήριο Ευβοίας θα πραγματοποιήσουν στις 10.30 π.μ. κατάθεση στεφάνου στην προτομή της Ηρωίδος και εν συνεχεία στις 11 π.μ. εκδήλωση στο Ξενοδοχείο Παλλίρροια με ομιλητή τον τ. Υπουργό κ. Ορέστη Παπαστρατή.

Στην σημαντική αυτή προσπάθεια πρωτοστατεί η συνονόματη εγγονή της Ηρωίδος κυρία Λέλα Καραγιάννη, και συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι: Σοφία Σκαρπαλέζου-Καραγιάννη (Δισέγγονη), Νίκος Καραγιάννης (εγγονός), Άντζελα Καραγιάννη (χήρα Βύρωνος), Φίλιππος Δερμετζής-Μπούμπουλης (Ιδρυτής και Διευθυντής του Μουσείου Λασκαρίνα-Μπουμπουλίνα στις Σπέτσες), Ουρανία Κομπορόζου (πρόεδρος Πανευβοιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος), Μανώλης Μελέτης (Διευθυντής Επιμελητηρίου Χαλκίδος), Νικόλαος Ρωκ-Μελάς (απόγονος Μακεδονομάχου Παύλου Μελά), Γαληνός Λαουτάρης (πρόεδρος Ο.Π.Σ.Ε.), Ορέστης Παπαστρατής (τ. υπουργός), Ιωάννης Γιαννάκενας (εκδότης), Άγγελος Πνευματικός (στρατηγός ε.α.), Νικόλαος Καλαντζής (στρατηγός ε.α.), Γεώργιος Πασσάς (φιλόλογος), Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα (λογοτέχνης), Αικατερίνη Καψή (πρόεδρος του Συνδέσμου Γυναικών Θεσσαλονίκης και Μακεδονίας), Βασίλης Θεοτοκάτος (πρόεδρος Πανελλ. Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος), Αντώνιος Κολιόπουλος (πρόεδρος Ευρωπαϊκού Οργανισμού Στρατηγικού Σχεδίου), Αντώνιος Ξένος (δημοσιογράφος), Γεράσιμος Καββαδίας (επιχειρηματίας), κ.ά. Η Γενική Συνέλευση ομοφώνος ανακύρηξε την εγγονή της Ηρωίδος κυρία Λέλα Καραγιάννη ως Πρόεδρο του Συνδέσμου.

Ἀναδημοσίευσις ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον τῆς ἐφημερίδος Στόχος, 26-10-2009.


Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ - Σελίδες Πατριδογνωσίας